Victorian literature (1837–1901)[ed

Victorian literature (1837–1901)[edit]
Main article: Victorian literature
Also American literature (sections 4–6)

The Victorian novel[edit]


Charles Dickens
It was in the Victorian era (1837–1901) that the novel became the leading literary genre in English.[162] Women played an important part in this rising popularity both as authors and as readers.[163] Monthly serializing of fiction encouraged this surge in popularity, due to a combination of the rise of literacy, technological advances in printing, and improved economics of distribution.[164] Charles Dickens' Pickwick Papers, was published in twenty parts between April 1836 and November 1837.[165] Both Dickens and Thackeray frequently published this way.[166] However, the standard practice of publishing three volume editions continued until the end of the 19th century.[167] Circulating libraries, that allowed books to be borrowed for an annual subscription, were a further factor in the rising popularity of the novel.

The 1830s and 1840s saw the rise of social novel, that "arose out of the social and political upheavals which followed the Reform Act of 1832".[168] This was in many ways a reaction to rapid industrialization, and the social, political and economic issues associated with it, and was a means of commenting on abuses of government and industry and the suffering of the poor, who were not profiting from England's economic prosperity.[169] Stories of the working class poor were directed toward middle class to help create sympathy and promote change. An early example is Charles Dickens' Oliver Twist (1837–38). Other significant early example of this genre are Sybil, or The Two Nations, a novel by Benjamin Disraeli (1804–81) and Charles Kingsley's (1819–75) Alton Locke (1849).

Charles Dickens (1812–70) emerged on the literary scene in the late 1830s and soon became probably the most famous novelist in the history of English literature. One of his most popular works to this day is A Christmas Carol (1843). Dickens fiercely satirized various aspects of society, including the workhouse in Oliver Twist, the failures of the legal system in Bleak House, the dehumanizing effect of money in Dombey and Son and the influence of the philosophy of utilitarianism in factories, education etc., in Hard Times. However some critics have suggested that Dickens' sentimentality blunts the impact of his satire.[170] In more recent years Dickens has been most admired for his later novels, such as Dombey and Son (1846–48), Bleak House (1852–53) and Little Dorrit (1855–57), Great Expectations (1860–61), and Our Mutual Friend (1864–65).[171] An early rival to Dickens was William Makepeace Thackeray (1811–63), who during the Victorian period ranked second only to him, but he is now much less read and is known almost exclusively for Vanity Fair (1847). In that novel he satirizes whole swaths of humanity while retaining a light touch. It features his most memorable character, the engagingly roguish Becky Sharp.

The Brontë sisters, Emily, Charlotte and Anne, were other significant novelists in the 1840s and 1850s. Their novels caused a sensation when they were first published but were subsequently accepted as classics. They had written compulsively from early childhood and were first published, at their own expense, in 1846 as poets under the pseudonyms Currer, Ellis and Acton Bell. The following year the three sisters each published a novel. Charlotte Brontë's (1816–55) work was Jane Eyre, which is written in an innovative style that combines naturalism with gothic melodrama, and broke new ground in being written from an intensely first-person female perspective.[172] Emily Brontë's (1818–48) novel was Wuthering Heights and, according to Juliet Gardiner, "the vivid sexual passion and power of its language and imagery impressed, bewildered and appalled reviewers,"[173] and led the Victorian public and many early reviewers to think that it had been written by a man.[174] Even though it received mixed reviews when it first came out, and was often condemned for its portrayal of amoral passion, the book subsequently became an English literary classic.[175] The third Brontë novel of 1847 was Anne Brontë's (1820–49) Agnes Grey, which deals with the lonely life of a governess. Anne Brontë's second novel, The Tenant of Wildfell Hall (1848), is perhaps the most shocking of the Brontës' novels. In seeking to present the truth in literature, Anne's depiction of alcoholism and debauchery was profoundly disturbing to 19th-century sensibilities.[176] Charlotte Brontë's Shirley was published in 1849, Villette in 1853, and The Professor in 1857.

Elizabeth Gaskell (1810–65) was also a successful writer and her first novel, Mary Barton, was published anonymously in 1848. Gaskell's North and South contrasts the lifestyle in the industrial north of England with the wealthier south. Even though her writing conforms to Victorian conventions, Gaskell usually frames her stories as critiques of contemporary attitudes, and her early works focused on factory work in the Midlands. She always emphasised the role of women, with complex narratives and dynamic female characters.[177]

Anthony Trollope's (1815–82) was one of the most successful, prolific and respected English novelists of the Victorian era. Some of his best-loved works are set in the imaginary west country county of Barsetshire, including The Warden (1855) and Barchester Towers (1857). Trollope's novels portray the lives of the landowning and professional classes of early Victorian England. Henry James suggested that Trollope's greatest achievement was "great apprehension of the real", and that "what made him so interesting, came through his desire to satisfy us on this point".[178]

George Eliot's (Mary Ann Evans (1819–80) first novel Adam Bede was published in 1859, and she was a major novelist of the mid-Victorian period. Her works, especially Middlemarch (1871–72), are important examples of literary realism, and are admired for their combination of high Victorian literary detail, with an intellectual breadth that removes them from the narrow geographic confines they often depict, that has led to comparisons with Tolstoy.[179] While her reputation declined somewhat after her death,[180] in the 20th century she was championed by a new breed of critics, most notably by Virginia Woolf, who called Middlemarch "one of the few English novels written for grown-up people".[181] Various film and television adaptations of Eliot's books have also introduced her to a wider readership.[182]

George Meredith (1828–1909) is best remembered for his novels The Ordeal of Richard Fevered (1859) and The Egotist (1879). "His reputation stood very high well into" the 20th-century but then seriously declined.[183]



H. G. Wells studying in London, taken c. 1890
An interest in rural matters and the changing social and economic situation of the countryside is seen in the novels of Thomas Hardy (1840–1928). A Victorian realist, in the tradition of George Eliot, he was also influenced both in his novels and poetry by Romanticism, especially by William Wordsworth.[184] Charles Darwin is another important influence on Thomas Hardy.[185] Like Charles Dickens he was also highly critical of much in Victorian society, though Hardy focussed more on a declining rural society. While Hardy wrote poetry throughout his life, and regarded himself primarily as a poet, his first collection was not published until 1898, so that initially he gained fame as the author of such novels as, Far from the Madding Crowd (1874), The Mayor of Casterbridge (1886), Tess of the d'Urbervilles (1891), and Jude the Obscure (1895). He ceased writing novels following adverse criticism of this last novel. In novels such as The Mayor of Casterbridge and Tess of the d'Urbervilles Hardy attempts to create modern works in the genre of tragedy, that are modelled on the Greek drama, especially Aeschylus and Sophocles, though in prose, not poetry, fiction, not a play, and with characters of low social standing, not nobility.[186] Another significant late-19th-century novelist is George Robert Gissing (1857–1903), who published 23 novels between 1880 and 1903. His best known novel is New Grub Street (1891). Important developments occurred in genre fiction in this era.

Although pre-dated by John Ruskin's The King of the Golden River in 1841, the history of the modern fantasy genre is generally said to begin with George MacDonald, the influential author of The Princess and the Goblin and Phantastes (1858). William Morris was a popular English poet who also wrote several fantasy novels during the latter part of the 19th century. Wilkie Collins' epistolary novel The Moonstone (1868), is generally considered the first detective novel in the English language, while The Woman in White is regarded as one of the finest sensation novels. H. G. Wells's (1866–1946) writing career began in the 1890s with science fiction novels like The Time Machine (1895), and The War of the Worlds (1898) which describes an invasion of late Victorian England by Martians, and Wells is seen, along with Frenchman Jules Verne (1828–1905), as a major figure in the development of the science fiction genre. He also wrote realistic fiction about the lower middle class in novels like Kipps (1905) and The History of Mr Polly (1910).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิคตอเรียนวรรณคดี (1837-1901) [แก้ไข]บทความหลัก: วรรณคดีวิคตอเรียนนอกจากนี้อเมริกันวรรณกรรม (ส่วนที่ 4 – 6)นวนิยายวิคตอเรียน [แก้ไข]ชาร์ลส์ดิคเก้นก็ในยุควิคตอเรียน (1837-1901) ที่นวนิยายเป็น วรรณกรรมประเภทชั้นนำในอังกฤษ[162] ผู้หญิงเล่นเป็นส่วนสำคัญในความนิยมที่เพิ่มขึ้นนี้ทั้ง เป็นผู้เขียน และผู้อ่าน[163] เดือนกำลังซีเรียลไลซ์ของนิยายขอแนะนำคลื่นนี้ประเทศ เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในการพิมพ์ วัด และเศรษฐกิจดีขึ้นกระจาย[164] ชาร์ลส์ดิคเก้นพิกวิกเอกสาร ถูกเผยแพร่ในส่วนยี่สิบ 1836 เมษายนและ 1837 พฤศจิกายน[165] ทั้งดิคเก้นและ Thackeray มักจะเผยแพร่วิธีนี้[166] อย่างไรก็ตาม การปฏิบัติตามมาตรฐานประกาศสามเสียงรุ่นต่อจนถึงสิ้นศตวรรษที่[167] Circulating ไลบรารี ที่ได้หนังสือถูกยืมสำหรับการบอกรับเป็นสมาชิกรายปี มีตัวเลือกเพิ่มเติมในความนิยมของนวนิยาย1840s และ 1830s เห็นการเพิ่มขึ้นของนวนิยายสังคม ที่ "เกิดจาก upheavals ของสังคม และการเมืองซึ่งตามพระราชบัญญัติปฏิรูปของ 1832"[168] นี้คือในปฏิกิริยาจะทวีความรุนแรงมากอย่างรวดเร็ว และปัญหาสังคม การเมือง และเศรษฐกิจเกี่ยวข้องกับ และมีวิธีการแสดงความคิดเห็นในการละเมิดสิทธิมนุษยชนของรัฐบาล และอุตสาหกรรมและทุกข์ของคนจน ผู้ไม่มี profiting จากความเจริญทางเศรษฐกิจของอังกฤษ[169] เรื่องราวของคนจนเรียนทำงานได้ตรงไปทางชั้นกลางเพื่อช่วยสร้างเห็นใจ และส่งเสริมการเปลี่ยนแปลง ตัวอย่างแรกเป็นของชาร์ลส์ดิคเก้น Oliver บิด (1837-38) อื่น ๆ เช่นช่วงสำคัญของประเภทนี้คือ Sybil หรือสองประเทศ นวนิยายที่เขียน โดยเบนจามินดิสราเอลี (1804-81) และชาร์ลส์ Kingsley ล็อก Alton (1819 – 75) (1849)ชาร์ลส์ดิคเก้น (1812-70) ปรากฏขึ้นบนฉากวรรณกรรมใน 1830s ล่าช้า และเร็ว ๆ นี้ ก็คง คนเขียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมอังกฤษ หนึ่งในผลงานยอดนิยมนี้ได้ A คริสต์มาสแครอล (1843) ดิคเก้นถึงพริกถึงขิง satirized ด้านต่าง ๆ ของสังคม รวมถึงโรงทำงาน Oliver บิด ความล้มเหลวของระบบกฎหมายในบ้านเยือกเย็น ผล dehumanizing เงินใน Dombey และบุตรและอิทธิพลของปรัชญาประโยชน์นิยมในโรงงาน การศึกษาฯลฯ ในเวลายาก อย่างไรก็ตาม นักวิจารณ์บางได้แนะนำว่า ดิคเก้น sentimentality blunts ผลกระทบของการเสียดสีของเขา[170] ในล่าสุดปีดิคเก้นได้รับการชื่นชมมากที่สุดในนิยายของเขาในภายหลัง Dombey และบุตร (1846-48), บ้านเยือกเย็น (1852-53) และ Dorrit น้อย (1855 – 57), ความคาด หวังที่ดี (1860 – 61), และ เพื่อนร่วมกันของเรา (1864-65)[171] คู่แข่งเป็นต้นเพื่อดิคเก้นคือ William Makepeace Thackeray (1811 – 63), ที่ช่วงเมืองอันดับสองกับเขาเท่านั้น แต่เขาเป็นตอนนี้อ่านมากน้อย และเป็นที่รู้จักกันในโต๊ะเครื่องแป้งแฟร์ (1847) ในนวนิยายที่ เขา satirizes swaths ทั้งหมดของมนุษยชาติยังคงสัมผัสแสง มันมีอักขระของเขาจดจำที่สุด คม Becky อนิ roguishThe Brontë sisters, Emily, Charlotte and Anne, were other significant novelists in the 1840s and 1850s. Their novels caused a sensation when they were first published but were subsequently accepted as classics. They had written compulsively from early childhood and were first published, at their own expense, in 1846 as poets under the pseudonyms Currer, Ellis and Acton Bell. The following year the three sisters each published a novel. Charlotte Brontë's (1816–55) work was Jane Eyre, which is written in an innovative style that combines naturalism with gothic melodrama, and broke new ground in being written from an intensely first-person female perspective.[172] Emily Brontë's (1818–48) novel was Wuthering Heights and, according to Juliet Gardiner, "the vivid sexual passion and power of its language and imagery impressed, bewildered and appalled reviewers,"[173] and led the Victorian public and many early reviewers to think that it had been written by a man.[174] Even though it received mixed reviews when it first came out, and was often condemned for its portrayal of amoral passion, the book subsequently became an English literary classic.[175] The third Brontë novel of 1847 was Anne Brontë's (1820–49) Agnes Grey, which deals with the lonely life of a governess. Anne Brontë's second novel, The Tenant of Wildfell Hall (1848), is perhaps the most shocking of the Brontës' novels. In seeking to present the truth in literature, Anne's depiction of alcoholism and debauchery was profoundly disturbing to 19th-century sensibilities.[176] Charlotte Brontë's Shirley was published in 1849, Villette in 1853, and The Professor in 1857.เอลิซาเบธ Gaskell (1810-65) ยังเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ และเธอนวนิยายเล่มแรก Mary บาร์ตัน ถูกตีพิมพ์โดยไม่ระบุชื่อในปี 1848 แห่ง เหนือและใต้ของ Gaskell ตัดชีวิตในอุตสาหกรรมจากอังกฤษกับใต้ wealthier แม้ว่าเธอเขียนตามแบบแผนที่วิคตอเรียน Gaskell เฟรมเรื่องราวของเธอมักจะเป็นข้อดีข้อเสียของทัศนคติร่วมสมัย และผลงานของเธอเริ่มต้นในโรงงานทำงานในมิดแลนด์ นางเสมอ emphasised บทบาทของผู้หญิง narratives ซับซ้อนและอักขระแบบหญิง[177]Anthony Trollope (1815 – 82) เป็นหนึ่งในที่สุดประสบความสำเร็จ ลูก และยอมรับภาษาอังกฤษ novelists ของยุควิคตอเรียน บางส่วนของผลงานที่ดีที่สุดรักที่ตั้งในการจินตภาพประเทศตะวันตกเขตของ Barsetshire รวมทั้งข่าว (1855) และทาวเวอร์ Barchester (ค.ศ. 1857) นวนิยายของ Trollope วาดภาพชีวิตของ landowning และสอนอาชีพของอังกฤษเมืองแรก สมเด็จพระเจ้าเฮนรี James แนะนำว่า ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ Trollope คือ "เข้าใจของจริง" และว่า "อะไรทำให้เขานั้นน่าสนใจ ผ่านมาของเขาความปรารถนาที่จะตอบสนองเราในจุดนี้"[178]จอร์จเอเลียต (แมรี่แอนน์อีแวนส์ (1819 – 80) แรกนวนิยายอาดัมเช็พถูกตีพิมพ์ในปี 1859 และเธอก็เป็นคนเขียนหลักของวิคตอเรียกลาง ผลงานของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Middlemarch (1871 – 72), เป็นตัวอย่างสำคัญของวรรณกรรมแบบสัจนิยม และชื่นชมสำหรับชุดของพวกเขาของวิคตอเรียนวรรณกรรมรายละเอียดสูง มีการปัญญากว้างที่ออกจากขอบเขตทางภูมิศาสตร์แคบพวกเขามักจะวาด ที่ได้นำไปเปรียบเทียบกับ Tolstoy[179] ในขณะที่ชื่อเสียงของเธอปฏิเสธค่อนข้างหลังเธอตาย, [180] ในศตวรรษ 20 เธอถูก championed โดยนักวิจารณ์ ส่วนใหญ่โดยเวอร์จิเนียวูลฟ์ ที่เรียกว่า Middlemarch "หนึ่งในนวนิยายภาษาอังกฤษบางที่เขียนสำหรับคน grown-up" พันธุ์ใหม่[181] ต่าง ๆ ภาพยนตร์ และโทรทัศน์ท้องหนังสือของเอเลียตได้ยังแนะนำเธอให้ผู้อ่านที่กว้างขึ้น[182]ส่วนจะจำ Meredith จอร์จ (1828-1909) ในนวนิยายของเขาการทรมานของริชาร์ด Fevered (ปี 1859) และเดอะ Egotist (1879) "ชื่อเสียงของเขายืนสูงมากดี" แต่ศตวรรษที่ 20 แล้วอย่างจริงจังถูกปฏิเสธ[183]H. บ่อ G. เรียนในลอนดอน ถ่ายซี 1890ความสนใจในเรื่องชนบทและสถานการณ์ที่สังคม และเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงของชนบทจะเห็นในนวนิยายของ Thomas Hardy (1840-1928) Realist แบบวิคตอเรียน ในประเพณีของจอร์จเอเลียต เขาได้ยังรับ ทั้งนวนิยายและบทกวีของเขา โดยศิลปะจินตนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง William Wordsworth[184] ชาร์ลส์ดาร์วินมีอิทธิพลสำคัญอื่น Thomas Hardy[185] เช่นชาร์ลส์ดิคเก้นเขาได้ยังคำวิพากษ์วิจารณ์มากในสังคมวิคตอเรียน ว่า Hardy focussed ในสังคมชนบทลดลงมาก Hardy เขียนบทกวีตลอดชีวิต และถือตัวเองเป็นหลักเป็นกวี ชุดแรกของเขาไม่เผยแพร่จนถึง 1898 นั้นตอนแรกเขาได้รับชื่อเสียงเป็นผู้เขียนนวนิยายเช่นเป็น จากไกลจากฝูงชน (1874), นายกเทศมนตรีของ Casterbridge (1886), Tess ของ d'Urbervilles (1891), และจูดบดบัง (ปีค.ศ. 1895 เพื่อ) เขาได้หยุดเขียนนิยายต่อร้ายวิจารณ์นวนิยายล่าสุดนี้ ในนวนิยายเช่นนายกเทศมนตรี Casterbridge และ Tess d'Urbervilles Hardy พยายามสร้างงานที่ทันสมัยในแนวโศกนาฏกรรม ที่มีคือ แบบจำลองในละครกรีก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Aeschylus และ Sophocles แม้ ในร้อยแก้ว ไม่บทกวี นิยาย ไม่เล่น และอักขระที่ยืนทางสังคมต่ำ ความไม่[186] คนเขียนสายศตวรรษสำคัญอื่นคือ จอร์จโรเบิร์ต Gissing (ค.ศ. 1857 – 1903), ผู้เผยแพร่นวนิยาย 23 ระหว่าง 1880 และ 1903 นวนิยายของเขารู้จักกันดีเป็นถนนด้วง ใหม่ (1891) พัฒนาที่สำคัญเกิดขึ้นในประเภทนิยายในยุคนี้แม้ว่าก่อน โดยกษัตริย์จอห์นรัสคิ่นเดอะโกลเด้นริเวอร์ในวัน 1841 ประวัติศาสตร์แนวแฟนตาซีสมัยใหม่โดยทั่วไปกล่าวได้ว่า เริ่มต้น ด้วยจอร์จแมคโดนัลด์ ปริ๊นเซ และผี และ Phantastes (ค.ศ. 1858) ผู้มีอิทธิพล มอร์ริส William กวีอังกฤษนิยมที่ยัง เขียนนิยายแฟนตาซีหลายระหว่างส่วนหลังของศตวรรษที่ 19 ได้ ของคอลลินส์ Wilkie epistolary นวนิยายมุกดา (1868), โดยทั่วไปถือว่าเป็นนวนิยายนักสืบครั้งแรกในภาษาอังกฤษ ในขณะที่ผู้หญิงที่ขาวถือเป็นหนึ่งในนวนิยายความรู้สึกดีที่สุด H. G. บ่อเริ่มอาชีพ (1866-1946) เขียนในช่วงปี 1890 สื่อกับนวนิยายนิยายวิทยาศาสตร์เช่นเวลาเครื่องจักร (ปีค.ศ. 1895 เพื่อ), และสงครามโลก (1898) ซึ่งอธิบายถึงการบุกรุกของอังกฤษวิคตอเรียนสายโดย Martians และบ่อจะ เห็น กับชูลส์ Frenchman เวิร์น (1828-1905), เป็นตัวเลขที่สำคัญในการพัฒนาประเภทนิยายวิทยาศาสตร์ เขายังเขียนนิยายจริงเกี่ยวกับชนชั้นกลางล่างในนวนิยายเช่น Kipps (1905) และประวัติของนายพอลลี่ (1910)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วรรณกรรมสมัยวิคตอเรีย ( 1832 – 1901 ) [ แก้ไข ]

บทความหลัก : วิคตอเรียวรรณกรรมอเมริกันวรรณกรรมด้วย ( ส่วน 4 – 6 )

แต่งนวนิยาย [ แก้ไข ]



มันคือชาร์ลส์ดิคเก้นในยุควิกตอเรีย ( 1832 – 1901 ) ที่นำวรรณกรรมประเภทนวนิยายกลายเป็นผู้หญิง [ ภาษาอังกฤษ 162 ] เล่นเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในความนิยมเป็นทั้งผู้เขียนและผู้อ่าน[ 163 ] รายเดือน serializing นิยายให้กระแสนี้ในความนิยมเนื่องจากการรวมกันของการเพิ่มขึ้นของความรู้ ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในการพิมพ์และการพัฒนาเศรษฐศาสตร์และการกระจาย [ 164 ] ชาร์ล ดิคเกนส์ - เอกสารเผยแพร่ในยี่สิบชิ้นส่วนระหว่างเมษายน 1836 และพฤศจิกายน 1837 [ 165 ] ทั้งเรื่องผีแทกเคอรีย์บ่อยและเผยแพร่ วิธีนี้ [ 166 ] อย่างไรก็ตามการปฏิบัติมาตรฐานของสำนักพิมพ์สามเล่มฉบับอย่างต่อเนื่องจนถึงปลายศตวรรษที่ 19 [ 167 ] ห้องสมุดหมุนเวียน ทำให้หนังสือที่จะยืมสำหรับการสมัครสมาชิกรายปี คือปัจจัยต่อไปในความนิยมของนิยาย

1830 1840 และเห็นการเพิ่มขึ้นของนวนิยาย " เกิดขึ้นจากสังคม สังคมและการเมืองเกิดความวุ่นวาย ซึ่งตามกฎหมายปฏิรูป 1832 "[ 168 ] นี้ในหลาย ๆอุตสาหกรรม ปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว และประเด็นปัญหาทางสังคม การเมือง และเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องกับมันและวิธีการแสดงความคิดเห็นในการละเมิดสิทธิมนุษยชนของรัฐบาลและอุตสาหกรรมและทุกข์ของคนจนที่ไม่ได้กำไรจากความเจริญทางเศรษฐกิจของอังกฤษ .[ 169 ] เรื่องราวของชนชั้นคนจนถูกกำกับต่อชนชั้นกลางที่จะช่วยสร้างความเห็นอกเห็นใจและการเปลี่ยนแปลง ตัวอย่างแรก คือ ชาร์ลส์ ดิคเกนส์โอลิเวอร์ ทวิสต์ ( 1837 ( 38 ) อื่น ๆที่สำคัญก่อน ตัวอย่างของประเภทนี้คือซีบิล หรือ 2 ชาติ นวนิยายโดย เบนจามิน ดิสราเอลี ( 1804 – 81 ) และชาร์ลส์คิงสลีย์ ( 1819 – 75 ) Alton ล๊อค ( 2392 ) .

ชาร์ลส์ดิคเก้น ( 2355 – 70 ) โผล่ออกมาในฉากวรรณกรรมในคริสต์ทศวรรษ 1810 ช้าและเร็ว ๆนี้ก็น่าจะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในประวัติศาสตร์ของวรรณคดีอังกฤษ หนึ่งในผลงานของเขาที่นิยมมากที่สุดในวันนี้คือ วันคริสต์มาส ( 1843 ) ดิกเกนส์อย่างรุนแรง satirized ด้านต่างๆของสังคม รวมถึงการฝึกอาชีพใน Oliver Twist , ความล้มเหลวของระบบกฎหมายในรอบบ้านที่ทวนผลของเงินใน dombey และลูกชาย และอิทธิพลของปรัชญาประโยชน์นิยมในโรงงาน การศึกษา ฯลฯ ในเวลาที่ยากลำบาก อย่างไรก็ตาม นักวิจารณ์บางคนชี้ให้เห็นว่ามีความเห็นอกเห็นใจของดิคเกนส์ blunts กระทบเสียดสีของเขา [ 170 ] ในปีล่าสุด ดิกเคนได้รับส่วนใหญ่ชื่นชมนิยายของเขาในภายหลัง เช่น dombey และลูกชาย ( 1846 ( 48 )