OVER two hundred years ago, on June

OVER two hundred years ago, on June 26, 1786, the wife of a 0 humble Rayong divine then living in Bangkok gave birth to a baby boy. In due course, the little boy was given the name of Phu. When he grew up, his genius as a poet was quickly recognized, and he won the esteem of kings and commoners alike. Finally, after many vicissitudes in the course of a colorful career, he attained the distinction of Poet Laureate and was created Phra Sunthorn Voharn. Today, 130 years after his death, Sunthorn Phu is accepted as one of the greatest poets Thailand ever produced, and he holds his place among the leading poets of the world.

Sunthorn Phu was born in the fifth year of the reign of King Rama I. His father was a native of Muang Klaeng, a township in the Province of Rayong, but his married life was spent in Bangkok. Soon after young Phu was born, his parents divorced. His father went back to Muang Klaeng and took holy orders there. His mother married again and later became the wet-nurse of a princess in the royal palace. Young Phu stayed with his mother and thus spent his early years in the palace.

Like the youths of his time, the future poet received standard education in a monastery now known as War Sri Sudaram, situated at Klong Bangkok Noi. Leaving school, he obtained the post of a clerk in the government service. But the only work that was congenial to him was the writing of verse. In this he was adept even as a mere boy. Before he came of age, he wrote a long poem based on the story of Khobutra which, however, was left unfinished. Neverthe-less, the work showed promise of a genius that was later to attain full development.

It was about this time that the youthful poet fell in love with one of the ladies of the palace whose name was Chan, a woman who had a considerable influence on his work. But in those days it was a heinous offense to love one of the palace ladies, and as a consequence of his romantic folly, both he and his mistress were put in palace prison. On their release in 1806, Suthorn Phu left the Capital, accompanied by two disciples, to pay a visit to his father whom he had not seen since he was a little boy. On his way, he wrote his first great poem Nirat Muang Klaeng, in which he described the journey and addressed many tender lines to his lady love.

Sunthorn Phu's original intention was to join his father and enter the monkhood for a term. But soon after he arrived at Muang Klaeng, he fell seriously ill with fever, and had to return to Bangkok as soon as he recovered. He was with his father for only two months, and had been away from the Capital for three. His return saw a happy ending to his love affair. He married his Chan, and a son was duly born to them.

The course of true love, however, did not run smooth. The young poet became too fond of the bottle, and this caused frequent quarrels between him and his wife. It ended with her finally leaving him for another man, but not before he had immortalised her name in many of his works.

Sunthorn Phu soon made his name as a court poet of exceptional merit. At the age of twenty-one, he accom-panied one of the young princes to the shrine of Phra Buddha Bat, and wrote a beautiful poem called Nirat Phra Bat, in which he described his experiences and referred to the differences that had arisen between him and his wife.

In 1809, King Rama I died and King Rama II succeeded to the throne. King Rama 11 was himself a poet of genius, and he saw in Sunthorn Phu a kindred spirit. Soon after his accession, therefore, His Majesty gave the young poet a position at court. Sunthorn Phu quickly proved his worth. When the King was writing his Ramakien, he often consulted the poet on different points connected with versification and always found him with a ready answer. His Maj-esty was therefore very pleased with him and created him Khun Sunthorn Voharn and kept him near his person when-ever he was writing.

Unfortunately, however, Sunthorn Phu could not leave off drinking, and this soon got him into trouble. One day, when he was drunk, he had a quarrel with his mother. One of his uncles tried to intervene, and the poet turned on him and severely injured him. This came to the ears of the King. His Majesty was strongly displeased and ordered the un-ruly young man to be put in prison.

This term of imprisonment actually proved to be a blessing in disguise, for it was while he was in prison that he conceived the idea of writing a long imaginative romance, with two princely brothers as heroes living lives of adventure in a world full of magic charms and enchantments and strange beings. This was the beginning of the famous Phra Abhai Mani, one of the greatest imaginative works ever written. It was not completed until the poet was middle-aged, but he was able to sell many cantos of it in manuscript form to a delighted reading public while he was in prison, and thus earned a handsome income for himself.

As might have been expected, he did not remain in prison long. He was far too useful to the King. One day, His Majesty had urgent need of his services and so granted him a full pardon. Once again, Sunthorn Phu became the royal favourite, the instructor of royal sons and a general literary adviser. He was one of the famous literary circle, headed by King Rama 11, that composed one of the finest works in the language, TheStoryofKhunChangandKhunPhan. He is accredited with having written the chapter about the birth of Phlai Ngarm, son of Khun Phan and the heroine Wan Thong.

It was in his capacity as literary adviser that he incurred the wrath of the King's eldest son, Prince Jesdabodin-dra, also a poet. Sunthorn Phu ventured to make public criticism of some lines written by the Prince, sometimes going to the extent of improving the lines by rewriting them extempore, a kind of work at which he was particularly adept. The

Prince took this as a personal slight, and unfortunately for the poet, never forgot it and never forgave him for it.*

In 1824, Sunthorn Phu's great patron, King Rama 11, passed away, and Sunthorn Phu's enemy, Prince Jes-dabodindra, ascended the throne as King Rama III. The poet was at once deprived of his title and position, and he had to take to the kindly shelter of the yellow robe. He remained in the monkhood for 18 years. During this period, he wrote several poems, the most notable being Nirat Suphan and Nirat War Chao Fa, all written on his various journeys to dif-ferent places.

Around 1832, Prince Lakhananukhun, a young son of King Rama III, took a liking to the wandering poet, and took him under his patronage. Sunthorn Phu then left the monkhood and lived as a retainer of this prince for whom he wrote several more cantos of Phra Abhal Mani and some other poems. But adversity dogged the poet, for in 1835, his princely patron died and he was again thrown out upon the world. During this unhappy period, he led a sorry existence, wandering from place to place in a boat which was his only home and selling his poems wherever he could.

A great poet like Sunthorn Phu could not remain long in obscurity, however. Not very long afterwards, Prince Isaresrangsan, another son of King Rama II, received him into his service. This prince was the favourite younger brother of Prince Mongkut, and when the latter became King Rama IV, he was raised to the rank of His Majesty Phra Pin Klao and invested with regal powers. The prince thereupon bestowed on his Poet Laureate the dignity of Phra Sunthorn Voharn, a position which the latter retained to the end of his days. During this last period, when he was under the patronage of His Majesty Phra Pin Klao,he wrote Nirat Phra Prathom and many other poems including lullabies for the royal children. He lived and wrote to a ripe old age. He died, a man of rank, position and fame, at the age of seventy, in 1855.

The greatness of Sunthorn Phu lies not so much in correct and ornate style, which is the aim of most Thai poets, as in the very simplicity and sincerity of his expression. Unlike so many other poets, he wrote from his heart and not from his head. Not being a learned man, he confined himself to simple forms of verse and simple language. But in his own field, in what we call Gion poetry, he was past master and his works are unsurpassed and probably can never be surpassed, although no other Thai poet has had so many imitators. But Sunthorn Phu reigns supreme, because in all his poetry, in Phra Abhai Mani, in his Nirats with their mixture of romance, pathos and humour, he touched the heartstrings of the common people. That is why he is so deservedly called the People's Poet.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กว่าสองร้อยปีที่ผ่านมาเมื่อวันที่ 26 มิถุนายน 1786 ภรรยาของพระเจ้าระยอง 0 อ่อนน้อมถ่อมตนนั้นอยู่ในเขตกรุงเทพมหานครให้กำเนิดเด็กทารก ในหลักสูตรเนื่องจากเด็กน้อยได้รับชื่อของภู เมื่อเขาโตขึ้นเป็นอัจฉริยะของเขาเป็นกวีเป็นที่ยอมรับได้อย่างรวดเร็วและเขาได้รับรางวัลความภาคภูมิใจของพระมหากษัตริย์และประชาชนเหมือนกัน ในที่สุดหลังจากเหตุการณ์หลายอย่างในหลักสูตรของอาชีพที่มีสีสันที่เขาบรรลุความแตกต่างของกวีและถูกสร้างพระสุนทร Voharn วันนี้ 130 ปีหลังจากการตายของสุนทรภู่ได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประเทศไทยเท่าที่เคยผลิตและเขาถือสถานที่ของเขาในหมู่กวีชั้นนำของโลก. สุนทรภู่เกิดในปีที่ห้าแห่งรัชกาลที่ฉัน . พ่อของเขาเป็นชาวเมืองแกลงในเขตเมืองในจังหวัดระยอง แต่ชีวิตแต่งงานของเขาคือการใช้จ่ายในกรุงเทพฯ ไม่นานหลังจากนั้นหนุ่มภูเกิดพ่อแม่หย่าร้าง พ่อของเขาก็กลับไปที่เมืองแกลงและเอาพระฐานานุกรมมี แม่ของเขาแต่งงานอีกครั้งและต่อมากลายเป็นเปียกพยาบาลของเจ้าหญิงในพระราชวัง หนุ่มภูอยู่กับแม่ของเขาและใช้เวลาดังนั้นในช่วงปีแรกของเขาในพระราชวัง. เช่นเดียวกับเยาวชนของเวลาของเขาที่กวีได้รับการศึกษาในอนาคตมาตรฐานในวัดนี้เป็นที่รู้จักสงครามศรี Sudaram ที่ตั้งอยู่ที่หาดคลองบางกอกน้อย ออกจากโรงเรียนเขาได้รับการโพสต์ของพนักงานในการให้บริการภาครัฐ แต่การทำงานที่เดียวที่เป็นที่พอใจกับเขาก็คือการเขียนบทกวี ในการนี้เขาเป็นคนเก่งแม้ในขณะที่เด็กผู้ชายเพียง ก่อนที่เขาจะเกิดมาในยุคที่เขาเขียนบทกวียาวขึ้นอยู่กับเรื่องราวของ Khobutra ซึ่ง แต่ถูกทิ้งที่ยังไม่เสร็จ Neverthe น้อยกว่างานที่แสดงให้เห็นว่าสัญญาของอัจฉริยะที่ต่อมาก็เพื่อให้บรรลุการพัฒนาอย่างเต็มรูปแบบ. มันเป็นเรื่องของเวลาที่กวีอ่อนเยาว์ตกหลุมรักกับหนึ่งในผู้หญิงของพระราชวังที่มีชื่อเป็นจันทร์ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีมาก มีอิทธิพลต่อการทำงานของเขา แต่ในวันนั้นมันเป็นความผิดชั่วร้ายที่จะรักคนหนึ่งของผู้หญิงพระราชวังและเป็นผลมาจากความโง่เขลาที่โรแมนติกของเขาทั้งเขาและรักของเขาถูกวางในพระราชวังคุก ปล่อยให้เป็นอิสระของพวกเขาใน 1806 Suthorn ภูซ้ายทุนพร้อมด้วยสาวกสองคนที่จะจ่ายไปกับพ่อของเขาซึ่งเขาไม่เคยเห็นตั้งแต่เขายังเป็นเด็กน้อย เกี่ยวกับวิธีการของเขาเขาเขียนบทกวีที่ยิ่งใหญ่ครั้งแรกของเขานิราศเมืองแกลงซึ่งเขาอธิบายการเดินทางและการแก้ไขเส้นซื้อจำนวนมากที่จะรักผู้หญิงของเขา. สุนทรภูตั้งใจเดิมคือการเข้าร่วมกับพ่อของเขาและเข้าสู่สมณเพศสำหรับระยะ แต่ไม่นานหลังจากที่เขามาถึงที่เมืองแกลงเขาล้มป่วยหนักมีไข้และต้องกลับไปที่กรุงเทพฯเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะหาย เขาอยู่กับพ่อของเขาเพียงสองเดือนและได้รับการออกไปจากเมืองสาม เขากลับมาเห็นตอนจบที่มีความสุขที่เรื่องความรักของเขา เขาแต่งงานกับชานของเขาและลูกชายเกิดรับรองสำเนาถูกต้องให้กับพวกเขา. หลักสูตรของความรักที่แท้จริง แต่ไม่ได้ทำงานได้อย่างราบรื่น กวีหนุ่มกลายเป็นรักเกินไปของขวดและก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาทนี้บ่อยระหว่างเขาและภรรยาของเขา มันจบลงกับเธอในที่สุดก็ปล่อยให้เขาสำหรับผู้ชายอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ก่อนที่เขาจะได้ยลโฉมชื่อของเธอในหลาย ๆ ผลงานของเขา. สุนทรภู่เร็ว ๆ นี้ทำให้ชื่อของเขาเป็นกวีราชสำนักของบุญพิเศษ ตอนอายุยี่สิบเอ็ดเขารองรับต้นคอ-panied หนึ่งในเจ้าชายหนุ่มศาลพระพุทธค้างคาวและเขียนบทกวีสวยงามที่เรียกว่านิราศพระบาทซึ่งเขาอธิบายประสบการณ์ของเขาและเรียกความแตกต่างที่เกิดขึ้นระหว่าง เขาและภรรยาของเขา. ใน 1809 รัชกาลที่เสียชีวิตและรัชกาลที่สองประสบความสำเร็จในราชบัลลังก์ รัชกาลที่ 11 เป็นตัวเองกวีของอัจฉริยะและเขาเห็นในสุนทรภู่วิญญาณเครือญาติ ไม่นานหลังจากที่เขาดำรงตำแหน่งดังนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงให้กวีหนุ่มสถานะที่ศาล สุนทรภู่ได้อย่างรวดเร็วพิสูจน์คุณค่าของเขา เมื่อพระราชาเขียนรามเกียรติ์ของเขาเขามักจะได้รับการพิจารณากวีจุดที่แตกต่างกันการเชื่อมต่อกับฉันทลักษณ์และพบว่าเขามักจะมีคำตอบที่พร้อม เขาพล-Esty จึงยินดีเป็นอย่างยิ่งกับเขาและเขาสร้างคุณสุนทร Voharn และทำให้เขาอยู่ใกล้กับคนของเขาเมื่อเขาเคยเขียน. แต่อย่างไรก็ตามสุนทรภู่ไม่สามารถออกนอกดื่มและเร็ว ๆ นี้เขาได้เป็นปัญหา วันหนึ่งเมื่อเขาเมาเขาทะเลาะกับแม่ของเขา หนึ่งลุงพยายามที่จะเข้าไปแทรกแซงและกวีเปิดเขาและเขาบาดเจ็บสาหัส นี้มาถึงหูของกษัตริย์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ไม่พอใจอย่างมากและสั่งให้ชายหนุ่มยกเลิก ruly ที่จะใส่ในคุก. ระยะเวลาของการนี้ถูกจำคุกได้รับการพิสูจน์จริงที่จะเป็นพระพรในปลอมเพราะมันเป็นขณะที่เขาอยู่ในคุกว่าเขาความคิดของการเขียนยาวจินตนาการ ความโรแมนติกที่มีพี่ชายสองคนเป็นวีรบุรุษเจ้าชีวิตของการผจญภัยในโลกที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของมายากลและเวทมนตร์และสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด นี่คือจุดเริ่มต้นที่มีชื่อเสียงพระอภัยมณีซึ่งเป็นหนึ่งในผลงานความคิดสร้างสรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยเขียน มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์จนกว่ากวีเป็นวัยกลางคน แต่เขาก็สามารถที่จะขายโคลงหลายในรูปแบบต้นฉบับให้กับประชาชนที่ได้อ่านความยินดีในขณะที่เขาอยู่ในคุกและทำให้ได้รับรายได้หล่อให้กับตัวเอง. ในฐานะที่เป็นอาจจะได้รับการคาดหวัง เขาไม่ได้อยู่ในคุกเป็นเวลานาน เขาก็ยังห่างไกลเกินไปที่มีประโยชน์ต่อพระมหากษัตริย์ วันหนึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีความจำเป็นเร่งด่วนในการให้บริการของเขาและเขาได้รับการให้อภัยเพื่อให้เต็มรูปแบบ อีกครั้งหนึ่งที่สุนทรภู่ได้กลายเป็นที่ชื่นชอบของพระราชสอนลูกชายของพระราชและที่ปรึกษาวรรณกรรมทั่วไป เขาเป็นหนึ่งในวงกลมวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงโดยรัชกาลที่ 11 ที่ประกอบด้วยหนึ่งในผลงานที่ดีที่สุดในภาษา TheStoryofKhunChangandKhunPhan เขาได้รับการรับรองด้วยการเขียนบทเกี่ยวกับการเกิดของไพลงามผู้เป็นบุตรชายขุนแผนและนางเอกวรรณทอง. มันอยู่ในฐานะที่เป็นที่ปรึกษาวรรณกรรมว่าเขาเกิดขึ้นจากการลงโทษของลูกชายคนโตของกษัตริย์เจ้าชาย Jesdabodin-DRA ยัง กวี สุนทรภู่เสี่ยงที่จะทำให้การวิจารณ์ของประชาชนของเส้นบางที่เขียนโดยเจ้าชายบางครั้งจะมีขอบเขตของการปรับปรุงเส้นโดยการเขียนใหม่พวกเขาเฉพาะหน้า, ชนิดของการทำงานที่ซึ่งเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าชายเอานี้เป็นเล็กน้อยส่วนบุคคลและโชคไม่ดีสำหรับบทกวีที่ไม่เคยลืมมันและไม่เคยยกโทษให้เขามัน. * ใน 1824 สุนทรอุปถัมภ์ภูของดีรัชกาลที่ 11 ผ่านไปและศัตรูสุนทรภู่ของเจ้าชาย Jes-dabodindra , ขึ้นครองบัลลังก์เป็นกษัตริย์พระรามสาม กวีเป็นสิ่งจำเป็นในครั้งเดียวของชื่อและตำแหน่งของเขาและเขาจะต้องใช้เวลาในการพักพิงกรุณาของจีวร เขายังคงอยู่ในสมณเพศสำหรับ 18 ปี ในช่วงเวลานี้เขาเขียนบทกวีหลายที่โดดเด่นมากที่สุดเป็นนิราศสุพรรณและนิราศสงครามเจ้าฟ้าทั้งหมดที่เขียนในการเดินทางต่าง ๆ ของเขาไปยังสถานที่ dif-แตก. รอบ 1832 เจ้าชาย Lakhananukhun เป็นลูกชายคนเล็กของรัชกาลที่สามเอาความชื่นชอบ เพื่อกวีหลงและเอาเขาภายใต้การอุปถัมภ์ของเขา สุนทรภู่แล้วซ้ายบวชและอาศัยอยู่เป็นตัวยึดของเจ้าชายนี้สำหรับผู้ที่เขาเขียนโคลงอีกหลายพระ Abhal มณีและบางบทกวีอื่น ๆ แต่ความทุกข์ยากไม่เชื่อฟังกวีสำหรับในปี 1835 ผู้มีพระคุณของเขาเสียชีวิตเจ้าและเขาถูกโยนออกมาอีกครั้งเมื่อโลก ในช่วงระยะเวลาที่ไม่มีความสุขเขานำการดำรงอยู่ขออภัยเดินจากสถานที่ที่อยู่ในเรือซึ่งเป็นบ้านของเขาเท่านั้นและการขายบทกวีของเขาทุกครั้งที่เขาจะก. กวีที่ดีเยี่ยมเช่นสุนทรภู่ไม่สามารถคงอยู่นานในความสับสนอย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้นมากเจ้าชาย Isaresrangsan ลูกชายของรัชกาลที่สองอีกได้รับเขาเข้าไปในบริการของเขา เจ้าชายนี้เป็นน้องชายที่ชื่นชอบของเจ้าชายพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวและเมื่อหลังกลายเป็นรัชกาลเขาได้รับการยกระดับของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าและการลงทุนที่มีอำนาจของกษัตริย์ เจ้าชายมอบฉะนั้นในกวีของเขาสมควรได้รับเกียรติยศศักดิ์ศรีของพระสุนทร Voharn ตำแหน่งที่เก็บไว้หลังการสิ้นสุดของวันของเขา ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้เมื่อเขาอยู่ภายใต้การอุปถัมภ์ของสมเด็จพระปิ่นเกล้าของเขาเขาเขียนนิราศพระชั้นประถมศึกษาปีและบทกวีอื่น ๆ อีกมากมายรวมทั้งเพลงกล่อมเด็กสำหรับเด็กพระราช เขาอาศัยอยู่และเขียนถึงอายุสุก เขาเสียชีวิตคนที่มียศตำแหน่งและชื่อเสียงที่อายุเจ็ดสิบใน 1855 ความยิ่งใหญ่ของสุนทรภู่อยู่ไม่มากในรูปแบบที่ถูกต้องและหรูหราซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของกวีไทยมากที่สุดในขณะที่ความเรียบง่ายมาก และความจริงใจในการแสดงออกของเขา ซึ่งแตกต่างจากกวีอื่น ๆ อีกมากมายเพื่อให้เขาเขียนออกมาจากหัวใจของเขาและไม่ได้มาจากศีรษะของเขา ไม่ได้เป็นคนเรียนรู้ที่เขาถูกคุมขังตัวเองในรูปแบบที่เรียบง่ายของบทกวีและภาษาที่เรียบง่าย แต่ในสนามของตัวเองในสิ่งที่เราเรียกว่าบทกวี Gion เขาเป็นหลักที่ผ่านมาและผลงานของเขาเป็นที่ไม่มีใครเทียบและอาจจะไม่สามารถทะลุแม้ว่าจะไม่มีกวีไทยได้มีการลอกเลียนแบบจำนวนมาก แต่ปกครองสุนทรภู่สูงสุดเพราะในบทกวีของเขาทั้งหมดในพระอภัยมณีใน Nirats ของเขาที่มีส่วนผสมของพวกเขาโรแมนติกเรื่องน่าเศร้าและอารมณ์ขันที่เขาสัมผัสลึกซึ้งของคนทั่วไป นั่นคือเหตุผลที่เขาจึงสมควรเรียกว่ากวีประชาชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กว่าสองร้อยปีมาแล้ว เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน 1 , ภรรยาของ 0 ก็ศักดิ์สิทธิ์แล้ว ระยอง ที่อาศัยอยู่ในเขตกรุงเทพมหานครให้กำเนิดเด็กทารก ในหลักสูตรเนื่องจากเด็กชายได้รับชื่อของภู เมื่อเขาโตขึ้น อัจฉริยะกวีของเขาคือการยอมรับอย่างรวดเร็ว และเขาจะเห็นคุณค่าของกษัตริย์และประชาชนเหมือนกัน ในที่สุดหลังจากผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายในหลักสูตรของอาชีพที่มีสีสันเขาบรรลุความแตกต่างของกวีและถูกสร้างขึ้นพระสุนทรภู่ voharn . วันนี้ 130 ปีหลังการเสียชีวิตของเขา สุนทรภู่ได้รับการยอมรับเป็นหนึ่งในที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกวีไทยเคยผลิตและเขาถือเป็นสถานที่ของเขาในหมู่กวีชั้นนำของโลก

สุนทรภู่เกิดในห้าในรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 พ่อเป็นชาวเมืองแกลงเป็นเมืองในจังหวัดระยอง แต่ชีวิตแต่งงานของเขาถูกใช้ในกรุงเทพ หลังจากที่หนุ่มภูเกิด พ่อแม่ของเขาหย่ากัน บิดากลับไปเมืองแกลง และเอาใบสั่งศักดิ์สิทธิ์มี แม่ของเขาแต่งงานใหม่และต่อมากลายมาเป็นแม่นมของเจ้าหญิงในวัง หนุ่มภู อยู่ กับ แม่ของเขาจึงใช้เวลาช่วงปีแรกของเขาในพระราชวัง . . .

ชอบเยาวชนของเวลาของเขากวีในอนาคตได้รับมาตรฐานการศึกษาในวัดที่รู้จักกันในขณะนี้เป็นสงครามศรี sudaram ตั้งอยู่ที่ คลองบางกอกน้อย ออกจากโรงเรียน เขาได้รับตำแหน่งเป็นเสมียนในรัฐบาลบริการ แต่ผลงานที่ถูกใจเขาก็เขียนกลอน ในนี้เขาเชี่ยวชาญ แม้เป็นเด็กตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะมาของอายุ เขาเขียนบทกวียาวขึ้นอยู่กับเรื่องราวของ khobutra ที่ , อย่างไรก็ตามที่เหลือยังไม่เสร็จ neverthe น้อยลง งานพบสัญญาของอัจฉริยะที่ต่อมาที่จะบรรลุการพัฒนาเต็มรูปแบบ

มันเป็นเกี่ยวกับเวลาที่กวีหนุ่มตกหลุมรักหนึ่งในฝ่ายของพระราชวังที่มีชื่อ ชาน เป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากในการทำงานของเขา แต่ในวันเหล่านั้น มันคือความผิดร้ายแรงเพื่อความรักของผู้หญิงแล้วและเป็นผลของความโรแมนติกของเขา ทั้งเขาและภรรยาของเขาอยู่ในคุกหลวงมาก่อน ในการเปิดตัวของพวกเขาใน 2349 suthorn , ภูออกจากเมืองหลวง พร้อมด้วย 2 สาวกเพื่อไปเยี่ยมบิดาที่เขาเห็นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ในทางของเขา เขาเขียนบทกวีนิราศเมืองแกลงแรกของเขาใหญ่ ,ซึ่งเขาอธิบายการเดินทางและแก้ไขเส้นนุ่มมากของเขา ผู้หญิง ความรัก ความตั้งใจเดิม

สุนทรภู่ได้เข้าร่วมกับพ่อของเขา และบวชสักระยะ แต่ไม่นานหลังจากที่เขามาถึงเมืองแกลง เขาล้มป่วยด้วยไข้ และต้องกลับกรุงเทพแล้ว ทันทีที่เขาฟื้นตัว เขาอยู่กับพ่อของเขา เพียงสองเดือนและได้รับการออกจากเมืองหลวงเพื่อสามกลับมาเห็นมีความสุขกับความรักของเขา เขาแต่งงานกับชานของเขาและลูกชาย คือ นามเกิดพวกเขา .

หลักสูตรของความรักที่แท้จริง แต่ไม่ได้วิ่งเรียบ กวีหนุ่มกลายเป็นรักขวดเหมือนกัน และทำให้ทะเลาะกันบ่อย ๆระหว่างเขาและภรรยาของเขา มันสิ้นสุดกับเธอในที่สุดก็ทิ้งเขาไปหาชายอื่น แต่ไม่ก่อนที่เขา immortalised ชื่อของเธอในหลายผลงานของเขา . . . . . .

สุนทรภู่แล้วทำให้ชื่อของเขาเป็นศาลกวีบุญพิเศษ เมื่ออายุ 21 ปี เขา accom panied หนึ่งของเจ้านายหนุ่ม เพื่อประดิษฐานพระพุทธ ค้างคาว และเขียนเป็นบทกวี ที่สวยงามที่เรียกว่านิราศพระบาท ซึ่งเขาอธิบายประสบการณ์ของเขาและอ้างถึงความแตกต่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและภรรยา ในเพิ่มเติม

,รัชกาลที่ฉันตาย และพระราม 2 ได้ขึ้นครองบัลลังก์ รัชกาลที่ 11 คือตัวเองเป็นกวีของอัจฉริยะและเขาเห็นในวันสุนทรภู่เพื่อนร่วมวงการ หลังจากที่หนังสือของเขา ดังนั้น ฝ่าบาทให้กวีหนุ่มตำแหน่งในศาล สุนทรภู่รวดเร็วพิสูจน์มูลค่าของเขา เมื่อกษัตริย์เขียนเรื่องของเขาเขามักจะปรึกษากวีในจุดต่าง ๆที่เกี่ยวข้องกับลักษณะ และมักจะพบว่ามีคำตอบพร้อม ของเดือนพฤษภาคมของจึงยินดีกับเขา และสร้างให้เขา คุณสุนทร voharn และเก็บเขาใกล้เขา เมื่อตอนที่เขากำลังเขียน

ขออภัย แต่สุนทรภู่ไม่เลิกดื่ม แล้วทำให้เขาเดือดร้อน วันหนึ่งเมื่อเขาเมา