The biggest missing aspect of good

The biggest missing aspect of good librarianship at the information desk was follow up. I realize that it is rarely possible on a busy day to follow up in the proper sense -- finding the user again and asking if they found everything they were looking for and if they need any further assistance. But it can't be emphasized enough how much positive effect a "Don't hesitate to stop by again if you have any problems" or a "Please come back if you have any more questions" can have.

I've already mentioned how wary most users are approaching the desk and how many seem to think they only have time to get a quick answer and must be on their way again. Even with encouragement, many will not return a second time if they get lost. They will just leave dissatisfied. These dissatisfied users have not been helped at all. If librarians pride themselves on getting users to the information they seek, they need to be sure that the users actually find what they are looking for. In the real world, there is a not enough time to hold every user's hand through the entire search. But trying to get them to come back if they have problems is a start in the right direction of improving results.

The handouts are also useful here. A librarian can say, "Hopefully that'll get you started. If you have any trouble, take a look at this handout on using CARL. But if you're still not sure, just come back here again and we'll see what we can do." Even if the user doesn't come back again, she knows it was at least an option and that the librarian was willing to do all he could do.

The second biggest thing I wish I had seen was name tags or some sort of staff identification. Users are often lost in the wide world of information and looking for guidance. They need recognizable landmarks. They need to be able to easily identify who they should talk to. Usually it's pretty obvious that a librarian can help when she is behind the desk. But when she is elsewhere in the library, it's not so clear. Also, I've seen other people wander behind the information desk and could not tell if they worked there or not. Some seemed like student helpers the way they ruffled through the handouts, but there was no clue to guide me.

An experience related to being able to easily identify librarians is "The Coffee Nazi." During my observations, I saw a student came into the library with a styrofoam cup of coffee. (I believe it was covered with a plastic lid, but can't recall for sure). Shortly after she came through the entrance, a woman walked up to her and, in a sharp, abrupt tone, said, "You can't have that in here. Take it out." She firmly punctuated this by pointing the student to the door.

I had never seen this woman before, and I still have no idea who she was. She was not dressed professionally; she had no nametag. I don't know if she works in the library, is university faculty, staff, or something else entirely. Hamilton Library may have decided one way or the other on drinks in the library, but, regardless, this is not the way to enforce it and still have satisfied users. If this wasn't a librarian, there needs to be a way to determine that. I thought this was the most negative incident I saw during my observation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้านที่ใหญ่ที่สุดขาดหายไปของบรรณารักษ์ที่ดีที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ที่ได้รับการติดตาม ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเป็นไปได้ในวันที่วุ่นวายเพื่อติดตามผลในความรู้สึกที่เหมาะสม - การหาผู้ใช้อีกครั้งและถามว่าพวกเขาพบสิ่งที่พวกเขากำลังมองหาและถ้าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือเพิ่มเติมแต่มันไม่สามารถเน้นพอเท่าใดผลบวก "อย่าลังเลที่จะหยุดอีกครั้งถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ " หรือ "โปรดกลับมาหากคุณมีคำถามเพิ่มเติมเกี่ยว" สามารถมี.

ฉันแล้ว กล่าวถึงวิธีการที่ระมัดระวังผู้ใช้ส่วนใหญ่จะเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานและวิธีการที่หลายคนดูเหมือนจะคิดว่าพวกเขาได้มีเวลาที่จะได้คำตอบที่รวดเร็วและจะต้องอยู่ในทางของพวกเขาอีกครั้ง แม้จะมีการให้กำลังใจจำนวนมากจะไม่กลับมาเป็นครั้งที่สองถ้าพวกเขาได้รับหายไป พวกเขาก็จะออกจากไม่พอใจ เหล่านี้ไม่พอใจผู้ใช้ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือที่ ถ้าบรรณารักษ์ความภาคภูมิใจในตัวเองที่ได้รับผู้ใช้ข้อมูลที่พวกเขาแสวงหาที่พวกเขาต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ใช้จริงหาสิ่งที่พวกเขากำลังมองหา ในโลกจริงที่มีเวลาไม่เพียงพอที่จะจับมือของผู้ใช้ทุกคนผ่านการค้นหาทั้งหมดจะแต่พยายามที่จะรับพวกเขาที่จะกลับมาถ้าพวกเขามีปัญหาคือการเริ่มต้นในทิศทางที่ถูกต้องของผลการปรับปรุง.

เอกสารประกอบคำบรรยายยังมีประโยชน์ที่นี่ บรรณารักษ์สามารถพูดว่า "หวังว่าจะได้รับคุณเริ่มต้น. ถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ ให้ดูที่เอกสารเกี่ยวกับการใช้คาร์ลนี้. แต่ถ้าคุณยังไม่แน่ใจเพียงแค่กลับมาที่นี่อีกครั้งและเราจะเห็นสิ่งที่ ที่เราสามารถทำได้"แม้ว่าผู้ใช้จะไม่กลับมาอีกครั้งเธอรู้ว่ามันเป็นอย่างน้อยตัวเลือกและที่บรรณารักษ์ก็เต็มใจที่จะทำทุกสิ่งที่เขาสามารถทำได้.

สิ่งที่สองที่ใหญ่ที่สุดฉันหวังว่าฉันได้เห็นเป็นป้ายชื่อหรือการจัดเรียงบาง บัตรประจำตัวพนักงานผู้ใช้. มักจะหายไปในโลกกว้างของข้อมูลและกำลังมองหาคำแนะนำ. ที่พวกเขาต้องการสถานที่สำคัญที่เป็นที่รู้จักพวกเขาจะต้องสามารถที่จะระบุได้ง่ายที่พวกเขาควรจะพูดคุยกับ มักจะเห็นได้ชัดสวยที่บรรณารักษ์สามารถช่วยเมื่อเธออยู่หลังโต๊ะทำงาน แต่เมื่อเธออยู่ที่อื่น ๆ ในห้องสมุดจะไม่ชัดเจนดังนั้น ยังฉันได้เห็นคนอื่น ๆ เดินหลังโต๊ะทำงานข้อมูลและไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาทำงานอยู่ที่นั่นหรือไม่ บางคนดูเหมือนจะเป็นผู้ช่วยเหลือนักศึกษาวิธีที่พวกเขาน่าระทึกใจผ่านเอกสารประกอบคำบรรยาย,แต่มีเงื่อนงำที่จะแนะนำฉันไม่ได้.

ประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการได้อย่างง่ายดายระบุบรรณารักษ์คือ "กาแฟนาซี." ในระหว่างการสังเกตของฉันฉันเห็นนักเรียนเดินเข้ามาในห้องสมุดที่มีถ้วยโฟมของกาแฟ (ฉันเชื่อว่ามันถูกปกคลุมด้วยฝาพลาสติก แต่ไม่สามารถจำได้แน่นอน) ไม่นานหลังจากที่เธอเดินผ่านประตูทางเข้าผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปหาเธอและในทันทีทันใดเสียงคมชัด, กล่าวว่า,"คุณไม่สามารถมีที่อยู่ในที่นี่. เอามันออก." เธอเว้นวรรคมั่นนี้โดยชี้ให้นักเรียนไปที่ประตู.

ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนและฉันยังคงมีความคิดว่าเธอเป็นใครไม่มี เธอไม่ได้สวมใส่อย่างมืออาชีพ; เธอมีป้ายไม่มี ผมไม่ทราบว่าเธอทำงานในห้องสมุดมหาวิทยาลัยคณาจารย์พนักงานหรือสิ่งอื่นทั้งหมดคือแฮมิลตันห้องสมุดอาจจะตัดสินใจทางใดทางหนึ่งกับเครื่องดื่มในห้องสมุด แต่ไม่คำนึงถึงนี้ไม่ได้เป็นวิธีการที่จะบังคับใช้และยังคงมีความพึงพอใจผู้ใช้ ถ้านี้ไม่ได้เป็นบรรณารักษ์จำเป็นต้องมีวิธีการตรวจสอบว่า ผมคิดว่านี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในทางลบมากที่สุดที่ฉันได้เห็นในระหว่างการสังเกตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ด้านขาดที่ใหญ่ที่สุดของ librarianship ดีที่ข้อมูลถูกตามค่า ฉันตระหนักดีว่า เป็นไปไม่ค่อยได้ในวันว่างตามค่าในความรู้สึกเหมาะสม - ค้นหาผู้ใช้อีกครั้ง และถามว่า จะพบทุกสิ่งที่พวกเขากำลังมองหา และถ้าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือใด ๆ เพิ่มเติม แต่ก็ยังไม่เน้นเพียงพอจำนวนมีผลบวกเป็น "อย่าลังเลที่จะหยุดโดยอีกถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ " หรือการ "เชิญกลับมาถ้าคุณมีคำถามใด ๆ เพิ่มเติม" สามารถมี

ฉันแล้วได้กล่าวถึงวิธีระมัดระวังผู้ใช้ส่วนใหญ่ขึ้นนี่และดูเหมือนจะ คิดว่า พวกเขามีเวลาที่จะได้คำตอบอย่างรวดเร็วเท่านั้น และต้องอยู่ในคนอีกจำนวน แม้จะ มีการให้กำลังใจ หลายจะกลับมาเป็นครั้งที่สองไม่ถ้าพวกเขาได้หายไป พวกเขาจะปล่อยพอ ผู้ใช้เหล่านี้พอได้ไม่ได้ช่วยเลย ถ้า librarians pride ตนเองบนการเดินทางผู้ใช้ไปค้นหาข้อมูล ต้องแน่ใจว่า ผู้ใช้จะพบสิ่งที่พวกเขากำลังมองหา ในโลกจริง มีเวลาไม่เพียงพอที่กุมมือของผู้ใช้ทุกคนที่ผ่านการค้นหาทั้งหมด แต่พยายามจะให้เขากลับมาถ้ามีปัญหาเป็นจุดเริ่มต้นของการปรับปรุงผลลัพธ์ใน

คู่มือยังมีประโยชน์ต่อการ บรรณารักษ์ยังสามารถพูด "หวังที่จะได้รับคุณเริ่มต้น ถ้าคุณมีปัญหาใด ๆ ลองดูที่คู่มือนี้ในใช้คาร์ล แต่ถ้าคุณยังไม่แน่ใจ เพียงแล้วกลับมาที่นี่อีกครั้ง และเราจะเห็นสิ่งที่เราทำ"แม้ว่าผู้ไม่กลับมาอีกครั้ง เธอรู้มันเป็นตัวเลือกที่น้อย และว่า บรรณารักษ์ที่ไม่เต็มใจที่จะทำทั้งหมดเขาอาจ do.

สิ่งที่สองที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันต้องการฉันได้เห็นเป็นป้ายชื่อหรือบางจัดเรียงของรหัสพนักงานได้ ผู้ใช้มักจะหายไปในโลกกว้างของข้อมูลและการค้นหาคำแนะนำ พวกเขาต้องการสถานที่เป็นที่รู้จัก พวกเขาต้องสามารถระบุได้ที่พวกเขาควรพูดคุยกับ โดยปกติจะชัดสวยที่สามารถช่วยบรรณารักษ์มีเมื่อเธออยู่หลังโต๊ะ แต่เมื่อเธอเป็นอื่นในไลบรารี ไม่ชัดเจนดังนั้น ยัง ฉันได้เห็นผู้อื่นเร่หลังโต๊ะข้อมูล และสามารถบอกถ้า พวกเขาทำงานมี หรือไม่ บางคนเหมือนผู้ช่วยนักเรียนแบบพวก ruffled ผ่านเอกสารประกอบคำบรรยาย แต่มีปมไม่แนะนำ me.

มีประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการระบุ librarians ง่าย ๆ คือ "กาแฟยก ขึ้น" ในระหว่างการสังเกตของฉัน ฉันเห็นนักเรียนมาลงในไลบรารีด้วย styrofoam ถ้วยกาแฟ (ผมเชื่อว่า มันถูกปกคลุม ด้วยฝาพลาสติก แต่ไม่สามารถเรียกคืนแน่นอน) ในไม่ช้าหลังจากที่เธอผ่านมาทาง ผู้หญิงเดินขึ้น เพื่อเธอ และ คมชัด อย่างทันทีทันใด เสียง กล่าวว่า "คุณไม่ได้ที่นี่ มา" เธอมั่น punctuated นี้ โดยชี้นักเรียนไปประตู

ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ก่อน และยังมีความคิดที่เธอ เธอไม่แต่งตัวมืออาชีพ เธอ nametag ไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าเธอทำงานในไลบรารี ว่าคณะมหาวิทยาลัย เจ้าหน้าที่ หรืออย่างอื่นทั้งหมด ไลบรารีของแฮมิลตันอาจตัดสินใจวิธีหนึ่งหรือเครื่องดื่มในไลบรารีอื่น ๆ แต่ ไม่ ไม่ทาง การก็ยัง มีพอใจผู้ใช้ ถ้านี้ไม่ได้เป็นบรรณารักษ์ มีจำเป็นต้อง เข้าไปกำหนดที่ ผมคิดว่า นี่คือปัญหาค่าลบมากที่สุดที่ผมเห็นในระหว่างการสังเกตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มีลักษณะที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของ librarianship ดีที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ก็ทำตามได้ ผมก็ตระหนักว่ามันเป็นสิ่งที่แทบจะไม่เกิดขึ้นเท่าที่สามารถจะทำได้บนวันที่วุ่นวายในการติดตามผลในความรู้สึกที่เหมาะสมการค้นหาผู้ใช้อีกครั้งและถามว่าเขาพบทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขากำลังมองหาและถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือเพิ่มเติมใดๆแต่มันไม่สามารถเน้นว่ามากในเชิงบวกผลที่"ไม่รอช้าในการหยุดอีกครั้งหากคุณมีปัญหา"หรือ"โปรดกลับมาใหม่อีกครั้งหากคุณจะไม่ได้รับคำถาม"จะได้.

ผมได้อยู่แล้วได้กล่าวถึงวิธีการระมัดระวังมากที่สุดผู้ใช้กำลังเข้ามาที่โต๊ะและจำนวนมากได้อย่างไรดูเหมือนจะคิดว่ามีเวลาให้ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วและจะต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง. แม้จะมีการให้กำลังใจ.จำนวนมากจะไม่กลับไปเวลาที่สองหากจะสูญหาย พวกเขาจะปล่อยให้ไม่พอใจเพียง ผู้ใช้ไม่พอใจเหล่านี้ไม่ได้รับความช่วยเหลือที่ทั้งหมด หากความ ภาคภูมิใจ ๆตัวเองในการรับผู้ใช้ไปยังข้อมูลที่พวกเขาพยายามที่จะต้องให้แน่ใจว่าผู้ใช้ได้จริงๆแล้วได้พบกับสิ่งที่พวกเขากำลังมองหา ในโลกของความเป็นจริงที่ไม่มีเวลาที่เพียงพอที่จะถือมือของผู้ใช้ทุกครั้งผ่านการค้นหาทั้งหมดแต่พยายามจะให้พวกเขากลับมาถ้าเขามีปัญหาคือการเริ่มต้นที่อยู่ในทิศทางที่ถูกต้องของการปรับปรุงการให้ผล.

เอกสารประกอบที่มีประโยชน์และยังอยู่ที่นี่ บรรณารักษ์ห้องสมุดที่สามารถพูดได้ว่า"ผมหวังว่าจะได้รับคุณเริ่มต้นใช้งาน หากคุณมีปัญหาใดๆที่คุณจะได้รับใบปลิวนี้ในการใช้เลนส์ Carl แต่หากคุณยังไม่แน่ใจเพียงกลับมาที่นี่อีกครั้งและเราจะได้เห็นสิ่งที่เราสามารถทำได้"แม้ว่าผู้ใช้จะไม่กลับมาอีกครั้งเธอรู้ดีว่าอยู่ที่อย่างน้อยหนึ่งตัวเลือกและบรรณารักษ์ห้องสมุดที่เต็มใจที่จะทำได้เขาก็ทำ.

สิ่งสำคัญที่สุดที่สองที่ผมต้องการผมได้พบเห็นเป็นชื่อแท็กหรือบางอย่างของพนักงานการระบุตัวตน ผู้ใช้จะหายไปในโลกกว้างของข้อมูลและกำลังมองหาคำแนะนำบ่อยครั้ง พวกเขาต้องการสถานที่อันโดดเด่นจดจำได้ง่ายพวกเขาต้องสามารถระบุผู้ที่จะต้องคุยกับได้อย่างง่ายดาย โดยปกติแล้วจะเห็นได้ชัดว่าสวยที่บรรณารักษ์สามารถช่วยให้เมื่อเธออยู่หลังเคาน์เตอร์ แต่เมื่อเธอมีที่อื่นในไลบรารีที่มันไม่ชัดเจนดังนั้น นอกจากนั้นผมได้เห็นคนอื่นๆเดินไปเดินมาด้านหลังเคาน์เตอร์ข้อมูลและไม่สามารถบอกไม่ได้ว่าพวกเขาทำงานกันมีหรือไม่ บางคนก็ดูจะเหมือนตัวช่วยนักเรียนที่ผ่านเอกสารประกอบนี้ไม่พอใจได้แต่ไม่มีเบาะแสในการนำพาข้า.

ประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการระบุๆได้อย่างง่ายดายมี"กาแฟนาซี"ในช่วงระหว่างการสังเกตการณ์ผมเห็นว่านักศึกษาที่เข้ามาอยู่ในไลบรารีเข้ากับถ้วยที่สามารถย่อยสลายของกาแฟ (ผมเชื่อว่ามันเป็นแบบมีหลังคาพร้อมด้วยฝาปิดพลาสติกแต่ไม่สามารถเรียกว่า) ในอีกไม่นานหลังจากที่เธอเข้ามาในบริเวณทางเข้าที่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปหาเธอและในโทนสีแบบปัจจุบันทันด่วนมีความคมกล่าวว่า"คุณไม่มีที่อยู่ที่นี่ จะนำมันไป"เธอให้แน่นแบ่งพื้นที่แห่งนี้โดยชี้นักศึกษาไปอยู่ที่ประตู.

ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนและผมก็ยังไม่มีความคิดที่เธอเป็น เธอก็ไม่ได้แต่งตัวอย่างมืออาชีพเธอไม่มี nametag ฉันไม่รู้ว่าเธอจะทำงานในไลบรารีที่เป็นมหาวิทยาลัยคณะหรือพนักงานบางสิ่งบางอย่างอื่นโดยสิ้นเชิงแฮมิลตันไลบรารีอาจจะมีมติอย่างใดอย่างหนึ่งหรือเครื่องดื่มอื่นๆที่อยู่ในไลบรารีให้แต่ไม่ว่าจะไม่ใช่ทางนี้ในการบังคับใช้และยังมีความพอใจผู้ใช้ หากนี้ไม่ได้บรรณารักษ์ห้องสมุดที่มีความต้องการเป็นวิธีที่จะกำหนดว่า ผมคิดว่านี่เป็นเหตุการณ์ทางลบมากที่สุดที่ผมเห็นในระหว่างการสังเกตการณ์ของฉัน