It was a cold rainy afternoon of a late August day. In Lady Blemley's  การแปล - It was a cold rainy afternoon of a late August day. In Lady Blemley's  ไทย วิธีการพูด

It was a cold rainy afternoon of a

It was a cold rainy afternoon of a late August day. In Lady Blemley's house, a group of guests were sitting around her tea-table, listening to Mr. Cornelius Appin. He was saying that he had made a discovery much greater than gunpowder, the printing-press or even steam power.
"Do you really ask us to believe," Sir Wilfrid said, "that you have discovered a way to teach animals to speak like people, and that dear old Tobermory is your first successful student?"

"It is a problem I have worked on for the last seventeen years," said Mr. Appin. "I have been successful only during the last eight or nine months. I have experimented with thousands of animals, but recently only with cats. They are wonderful, intelligent creatures which have learned to live so well with our civilization and, at the same time, keep their natural instincts. When I met Tobermory, as you call him, I saw that he is a cat with extraordinary intelligence. And with him I have achieved my goal."

Nobody said a word of disbelief. Only Clovis silently formed the word 'rubbish' with his lips.

"And do you mean to say," asked Miss Resker, "that you have taught Tobermory to say and understand short words and easy sentences?"

"Dear Miss Resker," said Mr. Appin. "We teach little children and stupid people to speak in this way. No, Tobermory can speak our language perfectly."

"That's rubbish," Clovis said this time. Sir Wilfrid was more polite but just as skeptical.

"Why don't we bring the cat here," said Lady Blemley, "and see for ourselves if Mr. Appin is telling the truth?"

Sir Wilfrid went to look for the animal. In a minute he was back in the room, with a white face and eyes full of excitement.

"Oh my God, it's true!" he said in a tone that immediately awakened the other guests' interest. He sat down and continued: "I found him sleeping in the smoking-room and called out to him to come and have his tea. And he spoke to me in a perfectly natural voice!"

The shock and excitement of the guests made Appin very happy, it was the first fruit of his wonderful discovery.

In the middle of this Tobermory entered the room and walked slowly to the tea-table.

"Will you have some milk, Tobermory?" asked Lady Blemley.

"I don't mind if I do," answered Tobermory indifferently. A wave of silent excitement went through the guests. Lady Blemley poured the milk in a rather unsteady way.

"I'm afraid I have spilt some," she apologized.

"It's not my carpet, after all," said Tobermory.

Another silence fell on the group, and then Miss Resker asked if the human language had been difficult to learn. Tobermory looked at her for a moment and said nothing. Obviously, he thought that stupid questions were a waste of time."

"What do you think of human intelligence?" asked Mavis Pellington.

"Whose intelligence do you mean?" asked Tobermory coldly.

"Oh, well, mine for example," said Mavis with a little laugh.

"You put me in an embarrassing position," said Tobermory, but there was no embarrassment in his tone. "Sir Wilfrid did not want you to be invited because you are, as he said, the most stupid woman he knows. Lady Blemley replied to this that it is exactly why she wanted you to come, because you were the only person idiotic enough to buy her old car."

Lady Blemley's protest would have been more effective if she hadn't told Mavis earlier that morning that the car was just perfect for her.

Major Barfield tried to change the subject and asked: "How are you getting on with that brown cat from the stables?"

The moment he said it, everyone realized the mistake.

"One does not usually discuss these things in public," said Tobermory coldly. "And from what I have seen since you've been in the house, I think you wouldn't like me to discuss your own little affairs here."

Everyone, not only the Major, was starting to panic now.

"Would you like to go and see if the cook has got your dinner ready?" said Lady Blemley hurriedly, even though it was still about two hours before Tobermory's usual dinner-time.

"No, thanks," said Tobermory. "It's too soon after my tea. I don't want to die of indigestion."

"Cats have nine lives, you know," said Sir Wilfrid.

"Possibly," answered Tobermory, "but only one liver."

"Don't let the cat go out and talk about us in the hall!" said Mrs. Cornett.

The panic was now obvious. Tobermory had been able to walk freely around all the bedroom windows at all hours. All the guests had things that they didn't want other people to know.

"Why did I ever come down here?" Agnes Resker asked.

Tobermory answered her question immediately.

"According to what you said to Mrs. Cornett yesterday, you had no food. You said 'The Blemleys are the most boring people I know, but they have an excellent cook.'"

"That's not true!" Agnes cried.

"Mrs. Cornet repeated your words to Bertie van Tahn," continued Tobermory, "and said, 'That woman would go anywhere for four meals a day' and Bertie said-"

Luckily, at this point Tobermory noticed the big yellow tomcat from the Rectory walking towards the stables and disappeared through the open French window.

When Appin's brilliant student was gone, everyone looked at him angrily. He was responsible for everything and it was his job to stop it from becoming worse.

"Could Tobermory go and teach other cats to speak?" was the first question he had to answer.

"It's possible," he said, "Maybe he taught his intimate friend from the stables, but he can't have taught her much in such a short period of time."

"Then," said Mrs. Cornett, "you will all agree that we must get rid of Tobermory and the stable cat immediately."

"My husband and I are very fond of Tobermory," said Lady Blemley, "but now, of course, we must destroy him as soon as possible."

"We can put poison in his food," said Sir Wilfrid, "and I will go and drown the stable cat myself. Of course, her owner will be very angry, but we'll say that both cats were sick and we were trying to stop the illness from spreading."

"But what about my discovery!" cried Mr. Appin. "All those years of experiments and hard work!"

"You can go and experiment on cows at the farm or elephants at the zoo," said Mrs. Cornett. "They are very intelligent but they don't come moving quietly about our bedrooms and under chairs."

Mr. Appin was feeling miserable but the public opinion was against him. If he were to protest, a few of the guests would probably agree to put poison in his food, too.

Dinner that evening was not a great success. Sir Wilfrid had had a hard time with the stable cat and then with the cat's owner. Agnes Resker looked at the food as if it was her personal enemy and Mavis Pellington was completely silent. Mrs. Blemley was trying to keep conversation flowing, but her eyes were always on the doorway. A plate of food was carefully prepared for Tobermory by the door, but Tobermory did not come.

When the terrible dinner was over, they all waited nervously in the smoking-room. At eleven the servants went to bed, leaving the small window in the pantry open for Tobermory. Lady Blemley visited the pantry regularly, but each time she returned with an unhappy look on her face.

At two o'clock Clovis broke the silence.

"He won't come tonight," he said. "He's probably in the local newspaper office right now, telling them everything he knows."

Clovis went to bed and slowly, one by one, the others followed his example.

In the morning the servants said that Tobermory had not returned.

Breakfast that morning was even worse than the dinner had been. Finally, Tobermory's dead body was brought in. The gardener had found it in the bushes. From the bites on his throat and the yellow hair on his claws it was clear, that he had been fighting with the big tomcat from the Rectory. The bigger cat had won.

By midday, most guests had left. After lunch, Lady Blemley sat down and wrote a very angry letter to the Rectory about the loss of her valuable pet.

Tobermory was Mr. Appin's only successful pupil. A few weeks later there was a story in the newspapers about an elephant which had escaped from the Dresden zoo and killed an Englishman, who had obviously made it upset. The name of the Englishman, as the different newspapers said, was Oppin or Eppelin. But the first name was Cornelius.

"I am not surprised it killed him," said Clovis. "If he was trying to teach the poor elephant German irregular verbs, he got what he deserved."


0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
มันเป็นช่วงบ่ายที่ฝนตกเย็นของวันที่ปลายเดือนสิงหาคม ในบ้าน blemley สุภาพสตรีกลุ่มของแขกที่กำลังนั่งอยู่รอบตัวเธอชาตารางฟัง mr คอร์นีเลีย appin เขาก็บอกว่าเขาได้ค้นพบมากขึ้นกว่าดินปืนพิมพ์กดหรือแม้กระทั่งพลังงานไอ.
"คุณถามจริงๆเราเชื่อ" คุณชายวิลฟริกล่าวว่า "ที่คุณได้ค้นพบวิธีที่จะสอนสัตว์ที่จะพูด เช่นคน,และ Tobermory เก่าที่รักเป็นนักศึกษาที่ประสบความสำเร็จเป็นครั้งแรกของคุณหรือไม่ "

" มันเป็นปัญหาที่ผมได้ทำงานในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา "mr. appin กล่าวว่า." ฉันได้รับประสบความสำเร็จเฉพาะในช่วงที่ผ่านมาแปดหรือเก้าเดือน ผมได้ทดลองกับจำนวนของสัตว์ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เท่านั้นที่มีแมว พวกเขาเป็นที่ยอดเยี่ยมสัตว์ที่ฉลาดซึ่งได้เรียนรู้ที่จะอยู่ให้ดีด้วยอารยธรรมและของเราในเวลาเดียวกันให้สัญชาตญาณตามธรรมชาติของพวกเขา เมื่อฉันได้พบกับ Tobermory ตามที่คุณเรียกเขาว่าฉันเห็นว่าเขาเป็นแมวที่มีสติปัญญาพิเศษ และฉันกับเขาได้บรรลุเป้าหมายของฉัน. "

ไม่มีใครกล่าวว่าคำพูดของความเชื่อ. โคลวิสเท่านั้นที่เกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ คำว่า 'ขยะ' ด้วยริมฝีปากของตน.

" และคุณหมายถึงจะพูดว่า "ถามพลาด resker,"ที่คุณได้สอน Tobermory ที่จะพูดและเข้าใจคำพูดประโยคสั้นและง่ายหรือไม่"

"resker พลาดรัก" นายกล่าวว่า appin "เราสอนเด็กเล็กและคนโง่ที่จะพูดในลักษณะนี้. ไม่มี Tobermory สามารถพูดภาษาของเราอย่างสมบูรณ์แบบ."

"นั่นคือขยะ" โคลวิสกล่าวว่าเวลานี้ เซอร์วิลฟริสุภาพมากขึ้น แต่เช่นเดียวกับที่ไม่เชื่อ.

"ทำไมเราไม่นำแมวที่นี่" ผู้หญิง blemley กล่าวว่า"และดูสำหรับตัวเองถ้า mr. appin จะบอกความจริง"

ครับวิลฟริไปหาสัตว์ ในนาทีที่เขากลับมาอยู่ในห้องที่มีใบหน้าขาวและตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.

"โอ้พระเจ้าของฉันมันเป็นความจริง!" เขากล่าวว่าในน้ำเสียงที่ตื่นขึ้นมาทันทีดอกเบี้ยบุคคลอื่น เขานั่งลงและต่อ: "ฉันพบเขานอนหลับอยู่ในห้องสูบบุหรี่และเรียกออกไปเขาจะมาและมีชาของเขาและเขาพูดกับฉันในเสียงที่เป็นธรรมชาติอย่างสมบูรณ์ "

ช็อตและความตื่นเต้นของแขกที่มาพักทำ Appin มีความสุขมากที่มันเป็นผลไม้แรกของการค้นพบที่ยอดเยี่ยมของเขา.

อยู่ตรงกลางของ Tobermory นี้เข้ามาในห้องและเดินช้า ที่ชาตาราง.

"คุณจะมีนมบาง Tobermory?" ถามผู้หญิง blemley.

"ฉันไม่คิดว่าฉันทำ" ตอบ Tobermory เอาใจใส่คลื่นของความตื่นเต้นเงียบเดินผ่านแขกที่มาพัก ผู้หญิง blemley เทนมในทางที่ค่อนข้างมั่นคง.

"ฉันกลัวฉันได้หกรั่วไหลบาง" เธอขอโทษ.

"มันไม่ได้เป็นพรมของฉันหลังจากทั้งหมด" Tobermory กล่าว.

ความเงียบอื่นลดลงในกลุ่ม แล้วพลาด resker ถามว่าภาษามนุษย์ได้รับยากที่จะเรียนรู้ Tobermory มองที่เธอสักครู่และกล่าวว่าไม่มีอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าเป็นคำถามที่โง่เสียเวลา. "

" สิ่งที่คุณคิดของปัญญามนุษย์ "ถาม mavis คะแนนแต่ละ.

" มีปัญญาคุณหมายถึงอะไร "ถามอย่างเย็นชา Tobermory.

" โอ้ดีฉัน ตัวอย่างเช่น "mavis กับหัวเราะน้อยกล่าว.

" คุณทำให้ฉันอยู่ในตำแหน่งที่น่าอาย "Tobermory กล่าวว่า แต่มีความลำบากใจในน้ำเสียงของเขา"เซอร์วิลฟริไม่ได้ต้องการให้คุณได้รับเชิญเพราะคุณอยู่ในขณะที่เขากล่าวว่าผู้หญิงที่โง่ที่สุดที่เขารู้. ผู้หญิง blemley ตอบนี้ว่ามันคือว่าทำไมเธออยากให้คุณมาเพราะคุณเป็นเพียงคนเดียวที่งี่เง่าพอที่จะ ซื้อรถเก่าของเธอ. "ประท้วง

ผู้หญิง blemley จะได้รับมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าเธอไม่ได้บอกก่อนหน้านี้ mavis ในเช้าวันนั้นว่ารถเป็นเพียงที่สมบูรณ์แบบสำหรับเธอ.

โชว์ที่สำคัญพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องและถาม: "วิธีการที่คุณได้รับกับว่าแมวสีน้ำตาลจากคอกม้า"

ช่วงเวลาที่เขาบอกว่ามันที่ทุกคนตระหนักถึงความผิดพลาด

"อย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้มักจะหารือเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ในที่สาธารณะ. "กล่าวว่า Tobermory อย่างเย็นชา "และจากสิ่งที่ฉันได้เห็นเมื่อคุณได้รับในบ้านที่ฉันคิดว่าคุณจะไม่ชอบฉันเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณเองที่นี่."

ทุกคนไม่เพียง แต่ที่สำคัญก็เริ่มที่จะหวาดกลัวในขณะนี้.

"คุณต้องการจะไปและดูว่าทำอาหารได้มีงานเลี้ยงอาหารค่ำของคุณพร้อมหรือยัง" กล่าวว่าผู้หญิง blemley รีบแม้ว่ามันจะยังคงอยู่ประมาณสองชั่วโมงก่อนที่จะ Tobermory ปกติของการรับประทานอาหารค่ำเวลา.

"ไม่ขอบคุณ" กล่าวว่า Tobermory "มันเร็วเกินไปหลังจากชาของฉัน. ฉันไม่ต้องการที่จะเสียชีวิตจากอาหารไม่ย่อย."

"แมวมีเก้าชีวิต, คุณรู้ว่า" คุณชายวิลฟริกล่าว.

"อาจจะเป็น"ตอบ Tobermory," แต่เพียงหนึ่งตับ. "

" จะไม่ปล่อยให้แมวออกไปและพูดคุยเกี่ยวกับเราในห้องโถง! "นางคอร์เน็ตกล่าว..

ตกใจตอนนี้ที่เห็นได้ชัด. Tobermory ได้รับสามารถที่จะเดิน ได้อย่างอิสระรอบหน้าต่างห้องนอนตลอดเวลา. แขกทุกท่านมีสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่า.

"ทำไมฉันเคยลงมาที่นี่" agnes resker ถาม.

Tobermory ตอบคำถามของเธอทันที.

"ตามสิ่งที่คุณกล่าวว่านาง. คอร์เน็ตเมื่อวานนี้คุณมีอาหาร. คุณกล่าวว่า 'blemleys เป็นคนที่น่าเบื่อที่สุดที่ฉันรู้ แต่พวกเขามีอาหารที่ยอดเยี่ยม."

" ที่ไม่จริง! " agnes ร้องไห้.

"นางทองเหลือง. ซ้ำคำพูดของคุณไปยังเบอร์ตี้รถตู้ Tahn" Tobermory ต่อ "และกล่าวว่า'ผู้หญิงที่จะไปได้ทุกที่สี่มื้อต่อวันและเบอร์ตี้กล่าวว่า "

โชคดีที่จุดนี้ Tobermory สังเกตเห็นแมวตัวผู้สีเหลืองขนาดใหญ่จากเรเดินไปที่คอกม้าและหายไปผ่านหน้าต่างฝรั่งเศสเปิด.

เมื่อ appin ที่ยอดเยี่ยม นักเรียนก็หายไปทุกคนมองไปที่เขาด้วยความโกรธ. เขาเป็นผู้รับผิดชอบทุกอย่างและมันเป็นงานของเขาที่จะหยุดมันจากการเป็นที่เลวร้ายยิ่ง.

"Tobermory สามารถไปและสอนแมวตัวอื่น ๆ ที่จะพูด?" เป็นคำถามแรกที่เขาจะต้องตอบ.

"มันเป็นไปได้" เขากล่าว "บางทีเขาอาจจะสอนเพื่อนใกล้ชิดของเขาจากคอกม้า แต่เขาไม่สามารถได้สอนเธอมากเช่นในช่วงเวลาสั้นของเวลา."

"แล้ว" นางกล่าวว่า คอร์เน็ต "คุณจะทุกคนยอมรับว่าเราจะต้องกำจัด Tobermory และแมวที่มีความเสถียรทันที."

"สามีของฉันและฉันมีความรักของ Tobermory" ผู้หญิง blemley กล่าวว่า "แต่ตอนนี้แน่นอนเราจะต้องทำลายเขาโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้."

"เราสามารถนำยาพิษในอาหารของเขา" คุณชายวิลฟริกล่าวว่า " และฉันจะไปและจมน้ำแมวตัวเองที่มีความเสถียร. แน่นอนเจ้าของเธอจะโกรธมาก แต่เราจะบอกว่าแมวทั้งป่วยและเราก็พยายามที่จะหยุดการเจ็บป่วยจากการแพร่กระจาย. "

" แต่สิ่งที่เกี่ยวกับฉัน การค้นพบ!"ร้องไห้ mr. appin." ทุกปีที่ของการทดลองและการทำงานหนัก! "

" คุณสามารถไปและการทดลองเกี่ยวกับวัวที่ฟาร์มหรือช้างที่สวนสัตว์, "นางคอร์เน็ต. กล่าว." พวกเขามีความฉลาดมาก แต่พวกเขาสวม 't มาเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับห้องนอนของเราและอยู่ภายใต้เก้าอี้. "

mr appin. รู้สึกอนาถ แต่ความคิดเห็นของประชาชนเป็นกับเขา. ถ้าเขาจะประท้วงไม่กี่ของแขกที่มาพักอาจจะเห็นด้วยที่จะนำยาพิษในอาหารของเขามากเกินไป.

อาหารค่ำในเย็นวันนั้นไม่ประสบความสำเร็จที่ดี เซอร์วิลฟริได้มีช่วงเวลาที่ยากกับแมวที่มีเสถียรภาพและแล้วกับเจ้าของแมว agnes resker มองที่อาหารราวกับว่ามันเป็นศัตรูส่วนตัวของเธอและคะแนนแต่ละ mavis เป็นเงียบสนิท mrs blemley พยายามที่จะให้การสนทนาไหลแต่ตาของเธออยู่เสมอในทางเข้าประตู จานของอาหารที่ได้รับการจัดทำขึ้นมาเพื่อให้ Tobermory โดยประตู แต่ Tobermory ไม่ได้มา.

เมื่อรับประทานอาหารค่ำที่น่ากลัวกว่าคือพวกเขาทั้งหมดรออย่างกังวลใจในการสูบบุหรี่ห้องพัก ที่สิบเอ็ดคนรับใช้เดินไปที่เตียงออกจากหน้าต่างเล็ก ๆ ในตู้กับข้าวเปิดให้บริการสำหรับ Tobermory ผู้หญิง blemley เข้าเยี่ยมชมห้องครัวเป็นประจำแต่เวลาที่เธอกลับมาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่มีความสุขบนใบหน้าของเธอ.

โคลวิสที่สองโมงแต่ละทำลายความเงียบ.

"เขาจะไม่มาในคืนนี้" เขากล่าวว่า "เขาอาจจะอยู่ในสำนักงานหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในขณะนี้บอกพวกเขาทุกอย่างที่เขารู้ว่า."

โคลวิสเดินไปที่เตียงและค่อยๆหนึ่งโดยหนึ่งคนอื่น ๆ ทำตามตัวอย่างของเขา.

ในตอนเช้าคนใช้บอกว่า Tobermory ไม่ได้กลับมา .

อาหารเช้าที่เลวร้ายยิ่งกว่าอาหารที่ได้รับ ในที่สุดศพ Tobermory ถูกนำตัวเข้ามาสวนได้พบมันอยู่ในพุ่มไม้ จากกัดที่ลำคอและผมสีเหลืองในกรงเล็บของมันเป็นที่ชัดเจนว่าเขาได้รับการต่อสู้กับแมวตัวผู้ขนาดใหญ่จากพระของเขา แมวใหญ่ได้รับรางวัล.

โดยเที่ยงแขกผู้เข้าพักส่วนใหญ่ได้ออกจาก หลังอาหารกลางวันผู้หญิง blemley นั่งลงและเขียนจดหมายโกรธมากที่จะเกี่ยวกับการสูญเสียพระของสัตว์เลี้ยงที่มีค่าของเธอ.

Tobermory เป็นนาย เพียง แต่นักเรียนที่ประสบความสำเร็จของ appin ไม่กี่สัปดาห์ต่อมามีเรื่องราวในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับช้างที่ได้หนีออกมาจากสวนสัตว์เดรสเดนและฆ่าชาวอังกฤษผู้ซึ่งได้ทำให้มันอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ชื่อของอังกฤษที่เป็นหนังสือพิมพ์ที่แตกต่างกันกล่าวว่าเป็น oppin หรือ eppelin แต่ชื่อเป็นครั้งแรกที่คอร์นีเลีย.

"ฉันไม่แปลกใจที่จะฆ่าเขา" โคลวิสกล่าวว่า "ถ้าเขาพยายามที่จะสอนช้างกริยาที่ไม่ดีเยอรมัน, เขาได้สิ่งที่เขาสมควรได้รับ."


การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
ก็ที่บ่ายฝนตกเย็นวันปลายเดือนสิงหาคม ในบ้านเลดี้ Blemley กลุ่มแห่งกำลังนั่งใกล้เธอโต๊ะ ฟังนาย Cornelius Appin เขาได้พูดว่า เขาได้ทำการค้นพบยิ่งใหญ่กว่าดินปืน แท่นพิมพ์ หรือแม้แต่ไอน้ำพลังงาน.
"ทำคุณจริง ๆ ขอให้เชื่อ รัก Wilfrid กล่าว "ให้ คุณได้ค้นพบวิธีการสอนพูดเช่นคน สัตว์ และ Tobermory เรียนเก่า นักเรียนประสบความสำเร็จของคุณแรก"

"คือปัญหาที่ผมได้ทำงานบน 17 ปี กล่าวว่า นาย Appin "ฉันได้ประสบความสำเร็จเฉพาะในช่วงเดือนแปด หรือเก้าล่าสุด ผมมีเบื้องพันสัตว์ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้กับแมว พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ อัจฉริยะที่ได้เรียนรู้อยู่กับอารยธรรมของเราดี และ ในเวลาเดียวกัน ทำให้สัญชาตญาณตามธรรมชาติของพวกเขา เมื่อผมได้พบกับ Tobermory เป็นคุณโทรหาเขา ฉันเห็นว่า เขาเป็นแมวที่ มีปัญญาพิเศษ และกับเขา ฉันได้บรรลุเป้าหมายของฉัน"

ไม่มีใครกล่าวคำ disbelief เพียงโคลวิสเกิดขึ้นคำว่า 'ขยะ' ด้วยริมฝีปากของเขาเงียบ ๆ กัน

"และคุณหมายความ ว่า ถามนางสาว Resker "ที่คุณสอน Tobermory พูด และเข้าใจประโยคง่าย ๆ และคำย่อหรือไม่"

"รักนางสาว Resker กล่าวว่า นาย Appin "เราสอนน้อยเด็กและคนโง่จะพูดในลักษณะนี้ ไม่ Tobermory สามารถพูดภาษาของเราอย่างสมบูรณ์"

"ที่เป็นขยะ โคลวิสกล่าวว่า ขณะนี้ รัก Wilfrid ได้สุภาพมากแต่สงสัยเป็นเพียงการ

"ทำไมไม่เรานำแมวที่นี่ กล่าวว่า เลดี้ Blemley "และดูสำหรับตัวเองว่านาย Appin จะบอกความจริงหรือไม่"

รัก Wilfrid ไปหาสัตว์ ในนาที ที่เขาได้ในห้องพัก หน้าขาวและตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"โอ้ พระเจ้าของฉัน มันเป็นความจริง" เขากล่าวว่า ในเสียงที่ตื่นตัวสนใจอื่นพักทันที เขานั่งลง และต่อ: "ก็พบเขานอนใน smoking-room และเรียกออกมา และได้การชาของเขาเขา และเขาพูดกับฉันในเสียงที่เป็นธรรมชาติอย่างสมบูรณ์แบบ"

ช็อคและความตื่นเต้นของแขกทำ Appin มีความสุขมาก มันเป็นผลไม้ครั้งแรกของเขายอดเยี่ยมค้นพบ

กลาง Tobermory นี้ป้อนห้อง และเดินช้าไปโต๊ะ

"จะมีนมบางส่วน Tobermory ไหม" ถามผู้หญิง Blemley.

"ฉันไม่สนใจถ้าฉันทำ ตอบ Tobermory indifferently คลื่นของความตื่นเต้นที่เงียบได้พัก Blemley เลดี้ poured นมแบบ unsteady ค่อนข้าง

"ฉันกลัวฉันมีการรั่วไหลบาง เธออุ้ม

"ก็ไม่ฉันพรม หลังจากที่ทุก กล่าว Tobermory

เงียบอื่นลดลงในกลุ่ม และนางสาว Resker ถามแล้ว ถ้า ภาษามนุษย์ได้ยากที่จะเรียนรู้ Tobermory มองเธอครู่ และกล่าวว่า ไม่มีอะไร อย่างชัดเจน เขาคิดว่า คำถามโง่เสียเวลาด้วย"

"ไงของปัญญามนุษย์" ถาม Mavis Pellington.

"ปัญญาที่ไม่คุณหมายถึง" ถาม Tobermory coldly.

"โอ้ ดี เหมืองเช่น กล่าว Mavis กับหัวเราะเล็กน้อย

"คุณใส่ฉันในตำแหน่งความอาย กล่าวว่า Tobermory แต่มีไม่มีความลำบากใจในเสียงของเขา " Wilfrid รักไม่ไม่ต้องการให้คุณได้รับเชิญเนื่องจากคุณมี ตามเขากล่าวว่า ผู้หญิงโง่ที่สุดที่เขารู้ Blemley เลดี้ตอบกลับนี้มันว่าว่าทำไมเธอต้องมา คุณเนื่องจากคุณถูกคนเดียว idiotic พอที่จะซื้อรถเก่าของเธอ"

จะได้รับปฏิเสธผู้หญิง Blemley มีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าเธอไม่ได้บอก Mavis ก่อนหน้านั้นตอนเช้าที่รถสมบูรณ์แบบมากสำหรับเธอ

วิชา Barfield พยายามเปลี่ยนเรื่อง และถาม: "วิธีคุณได้รับบนกับที่แมวสีน้ำตาลจากอสังหาริม"

ตอนนี้เขากล่าวว่า ทุกคนรับรู้ความผิด

"หนึ่งไม่มักจะอธิบายสิ่งเหล่านี้ในที่สาธารณะ ว่า Tobermory coldly "และ จากสิ่งที่ฉันได้เห็นเนื่องจากที่คุณได้รับในบ้าน ผมคิดว่า คุณจะไม่ชอบฉันเพื่อหารือเกี่ยวกับกิจการเล็ก ๆ ของคุณเองที่นี่"

ทุกคน ไม่เฉพาะวิชา เริ่มต้นต้องตกใจตอนนี้

"คุณอยากไป และดูถ้าอาหารที่มีอาหารมื้อค่ำพร้อม" ว่า เลดี้ Blemley รีบ แม้ว่ามันยังคงประมาณสองชั่วโมงก่อนของ Tobermory ปกติค่ำ

"ไม่ ขอบคุณ กล่าวว่า Tobermory "มันจะเร็วเกินไปหลังจากชาของฉัน ฉันไม่ต้องการอาหารไม่ย่อยตาย"

"แมวมีเก้าชีวิต รู้จัก กล่าวว่า รัก Wilfrid ได้

"อาจ"Tobermory ตอบ"แต่เพียงหนึ่งตับ"

"ไม่ให้แมวออกไป และพูดคุยเกี่ยวกับเราในศาลา" กล่าวนาง Cornett

ตกใจเห็นได้ชัดตอนนี้ Tobermory ได้สามารถเดินได้อย่างอิสระหน้าต่างห้องนอนตลอดเวลา แขกทุกท่านได้สิ่งที่พวกเขาไม่ได้ต้องให้ผู้อื่นรู้

"ทำไมไม่ได้ผมเคยลงมาที่นี่" แอกเนส Resker ถาม

Tobermory ตอบคำถามของเธอทันที

"ตามคุณพูดกับนาง Cornett เมื่อวาน คุณมีอาหารไม่ คุณว่า 'Blemleys เป็นคนน่าเบื่อมากที่สุดที่ฉันรู้ แต่พวกเขามีอาหารดี ' "

"ที่ไม่เป็นความจริง" แอกเนสร้อง

"คอร์เนตนางซ้ำคำของคุณให้ Bertie แวน Tahn ต่อ Tobermory, " และ กล่าว 'ผู้หญิงคนนั้นจะไปที่ใดก็ได้อาหาร 4 มื้อต่อวัน' และกล่าวว่า Bertie- "

โชคดี จุดนี้ Tobermory พบทอมแคทสีเหลืองใหญ่จากเร็คเดินไปทางอสังหาริม และหายไป โดยการเปิดหน้าต่างฝรั่งเศส

นักเรียนยอดเยี่ยมเมื่อ Appin ของหายไป ทุกคนมองเขา angrily เขาชอบทุกอย่าง และมันเป็นงานของเขาจะหยุดมันจากการเป็นแย่

"อาจ Tobermory ไป และสอนแมวอื่น ๆ พูด" คำถามแรกที่เขาต้องตอบ

"ก็ได้ เขากล่าวว่า "บางทีเขาสอนเพื่อนของเขาอย่างใกล้ชิดจากการอสังหาริม แต่เขาไม่ได้สอนเธอมากในดังกล่าวเป็นระยะเวลาสั้นๆ"

"แล้ว กล่าวว่า นาง Cornett "คุณจะเห็นทั้งหมดด้วยว่า เราต้องกำจัด Tobermory และแมวมั่นคงทันที "

"ฉันจะรักของ Tobermory กล่าวว่า เลดี้ Blemley "แต่ตอนนี้ แน่นอน เราต้องทำลายเขาโดยเร็วที่สุด"

"เราสามารถใส่พิษในอาหาร กล่าวว่า รัก Wilfrid "แล้วฉันจะไป และจมน้ำตายแมวมั่นคงเอง แน่นอน เจ้าของเธอจะโกรธมาก แต่เราจะบอกว่า แมวทั้งเบื่อ และเรากำลังพยายามหยุดโรคแพร่กระจาย"

"แต่สิ่งที่เกี่ยวกับการค้นพบของฉัน"Appin นาย cried"ทุกปี การทดลอง และหนักงาน"

"คุณสามารถไป และทดลองในวัวที่ฟาร์มหรือช้างที่สวนสัตว์ กล่าวว่า นาง Cornett "จะฉลาดมาก แต่พวกเขาไม่มาเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ เกี่ยวกับห้อง และเก้าอี้"

นาย Appin รู้สึกอนาถ แต่มติมหาชนที่เขา ถ้าเขาปฏิเสธ ไม่กี่แห่งจะตกลงที่จะเอายาพิษใส่ในอาหารของเขา เกินไปคง

อาหารค่ำคืนนั้นไม่ประสบความสำเร็จ รัก Wilfrid เคยมีที กับแมวมีเสถียรภาพ และ มีเจ้าของแมว แอกเนส Resker มองอาหารว่าเป็นศัตรูของเธอส่วนบุคคล และ Mavis Pellington มีสภาพสมบูรณ์ นาง Blemley พยายามให้ไหล สนทนา แต่ตาของเธอก็อยู่บนประตู จานอาหารถูกจัดเตรียมเป็นอย่างดีสำหรับ Tobermory โดยประตู แต่ Tobermory ได้ไม่มา

เมื่อเย็นน่ากลัวกว่า คนพวกเขาทั้งหมดรอใน smoking-room ที่ 43 มหาดเล็กไปเตียง ออกจากหน้าต่างขนาดเล็กในครัวเปิดสำหรับ Tobermory เลดี้ Blemley เยี่ยมชมห้องครัวเป็นประจำ แต่ทุกครั้งที่เธอกลับมามีลักษณะไม่มีความสุขบนใบหน้าของเธอ

ที่โคลวิส 2.00 ยากจนความเงียบ

"จะมาคืนนี้ เขากล่าวว่า "คงจะในสำนักงานหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นขณะนี้ บอกให้เขารู้ทุกอย่าง"

โคลวิสไปนอนและช้า หนึ่ง ผู้อื่นตามอย่างพระองค์

ตอนเช้า มหาดเล็กกล่าวว่า Tobermory ไม่รับ

อาหารเช้าที่ถูกยิ่งแย่ลงกว่าอาหารที่ได้รับ ในที่สุด ถูกนำศพของ Tobermory ใน คนสวนได้พบมันในพุ่มไม้ กัดบนคอของเขาและผมสีเหลืองบนเล็บของเขา ได้ชัดเจน ว่า เขามีการต่อสู้กับทอมแคทขนาดใหญ่จากเร็ค แมวใหญ่ได้ชนะ

โดยตอนกลางวัน แขกส่วนใหญ่ได้จากไป หลังอาหารกลางวัน Blemley ผู้หญิงนั่งลง และเขียนจดหมายโกรธมากเร็คที่เกี่ยวกับการสูญเสียของเธอมีคุณค่า pet.

Tobermory นาย Appin ประสบความสำเร็จเท่านักเรียน ไม่กี่สัปดาห์มีข้อมูลเรื่องราวในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับช้างซึ่งได้หลบหนีออกจากสวนสัตว์ Dresden และฆ่าชาวการ ที่ได้อย่างชัดเจนทำให้ อารมณ์เสีย ชื่อของชาว เป็นหนังสือพิมพ์กล่าวว่า ได้ Oppin หรือ Eppelin แต่ชื่อ Cornelius

"ฉันไม่ประหลาดใจที่มันฆ่าเขา กล่าวว่า โคลวิส "ถ้าเขาพยายามสอนคำกริยาผิดปกติภาษาเยอรมันจนช้าง เขาได้สิ่งที่เขาสมควรได้รับ"


การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
บ่ายวันนั้นฝนตกเย็นของปลายเดือนสิงหาคมวัน ในบ้านของเลดี้เบล็มลีย์กลุ่มของผู้ใช้บริการที่นั่งอยู่โดยรอบโต๊ะน้ำชาของเธอฟังนายแอปบิน เขากล่าวว่าเขาได้ทำการสำรวจที่ดินประสิวมากขึ้นกว่าการพิมพ์ - กดหรือแม้แต่พลังไอน้ำ.
"คุณจริงๆให้เราเชื่อว่า"เซอร์วิลฟริดกล่าวว่า"ที่คุณได้ค้นพบวิธีที่จะสอนให้สัตว์เข้าไปพูดเหมือนคนและโทรักเก่าที่เป็นนักเรียนประสบความสำเร็จครั้งแรกของคุณหรือไม่?"

"เป็นปัญหาที่ผมได้ทำงานในสิบเจ็ดปีที่ผ่านมานี้"นายแอปบิน "ผมได้รับความสำเร็จในช่วงสุดท้ายแปดหรือเก้าเดือน ฉันได้ทดลองกับผู้คนหลายพันคนของสัตว์แต่เมื่อไม่นานมานี้เท่านั้นกับแมว ห้องพักมีสัตว์โลกที่เฉลียวฉลาดน่ามหัศจรรย์ใจซึ่งได้เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างดีเยี่ยมพร้อมด้วยและอารยธรรมของเราในช่วงเวลาเดียวกับที่ทำให้สัญชาตญานต่างๆตามธรรมชาติของเขา เมื่อผมได้พบกับโทเมื่อคุณโทรติดต่อเขาก็เห็นว่าเขาคือแมวที่มีความอัจฉริยะแบบพิเศษ และกับเขาผมได้ประสบความสำเร็จในเป้าหมายของฉัน"

ไม่มีใครพูดอะไรที่ไม่เชื่อ รูปเท่านั้นทันทีอย่างเงียบๆคำว่า'ขยะ'พร้อมด้วยปากของเขา.

"และจะพูดว่า"มิเรสเกอร์"ที่คุณได้สอนให้โทเบอร์มอรีกล่าวว่าและทำความเข้าใจได้ง่ายด้วยประโยคและถ้อยคำสั้นๆหรือไม่?"

"ที่รักมิสเรสเกอร์"นายแอปบิน "เราจะสอนให้เด็กและประชาชนในการพูดในลักษณะนี้ ไม่มีโทสามารถพูด ภาษา ของเราสมบรูณ์แบบ"

"ของขยะ"ทันทีว่า"เวลานี้ เซอร์วิลฟริดนั้นจะมีมารยาทกว่าแต่ที่สงสัย.

"ทำไมเราไม่นำแมวที่อยู่ที่นี่"เลดี้เบล็มลีย์พูด"และดูสำหรับตัวเราเองถ้าคุณแอปบินจะบอกความจริงหรือไม่?"เซอร์วิลฟริด

นะครับต้องไปหาสัตว์ชนิดนี้ ในนาทีที่เขาก็กลับมาอยู่ในห้องที่มีดวงตาและหน้าสีขาวที่มีความน่าตื่นตาตื่นใจ.

"โอของผมมันเป็นความจริงพระเจ้า!"เขากล่าวในโทนสีที่ได้ทันทีตื่นขึ้นดอกเบี้ยของผู้ใช้บริการท่านอื่นๆได้ เขานั่งลงและต่อเนื่อง"ผมพบเขานอนอยู่ในห้องสูบบุหรี่และเรียกว่าออกไปให้เขามาและมีเครื่องชงน้ำชาของเขาและเขาก็พูดกับฉันด้วยเสียงจากธรรมชาติที่สมบรูณ์แบบ!"

ความน่าตื่นตาตื่นใจและน่าตื่นตะลึงของผู้ใช้บริการที่ทำให้แอปบินมีความสุขมากมันเป็นผลไม้เป็นครั้งแรกที่น่ามหัศจรรย์ใจของการค้นพบของเขา.

ในส่วนกลางของโรงแรมแห่งนี้โทเข้าไปในห้องและเดินไปเดินมาอย่างช้าๆไปดื่มน้ำชา - โต๊ะ.

"คุณจะมีนมบางโทหรือไม่?"ถามเลดี้เบล็มลีย์.

"ผมไม่คิดว่าผมจะทำ"ตอบว่า"ไม่แยแสโทกระแสของความน่าตื่นตาตื่นใจไม่มีเสียงผ่านเข้าไปผู้ใช้บริการ เลดี้เบล็มลีย์เทนมที่ในทางไม่นิ่งที่ค่อนข้าง.

"ผมเกรงว่าผมได้ทำหก"เธอก็ขอโทษขอโพย.

ว่า"มันไม่ใช่ปูพรมของฉันหลังจากทั้งหมด"ว่า"ความเงียบโท.

อีกครั้งในกลุ่มแล้วมิเรสเกอร์ถามว่าคนที่ได้รับยากที่จะเรียนรู้ โทมองไปที่เธอสำหรับช่วงเวลาหนึ่งและกล่าวว่า"ไม่มีอะไร อย่างเห็นได้ชัดเขาคิดว่าคำถามโง่เป็นการสิ้นเปลืองเวลา"

"คุณคิดว่าอะไรของมนุษย์อัจฉริยะหรือไม่?"ถามเมวิสเพลลิงแก้แค้นด้วย.

"ซึ่งมีความหมายถึงอะไร??"ถามโทอย่างเย็นชา.

"โอของฉันเป็นตัวอย่างเช่น""พร้อมด้วยหัวเราะออกมาจนได้.

"คุณทำให้ผมอึดอัดใจที่อยู่ในตำแหน่ง"โทแต่ไม่มีความอึดอัดใจในน้ำเสียงของเขา"เซอร์วิลฟริดไม่ได้ต้องการให้คุณได้รับคำเชิญเพราะคุณเป็นเขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นมากที่สุดเขารู้ว่าคนโง่ที่จะ เลดี้เบล็มลีย์ตอบกลับไปยังโรงแรมแห่งนี้ที่แท้จริงว่าทำไมเธอเป็นต้องให้คุณจะมาถึงเพราะคุณเป็นคนเดียวที่โง่พอที่จะซื้อรถเก่าของเธอ"การประท้วงของเบล็มลีย์

เลดี้ก็จะได้รับการมี ประสิทธิภาพ มากขึ้นหากเธอก็ไม่ได้บอกอีกว่าก่อนหน้านี้ช่วงเช้าที่รถมาเพียงสมบรูณ์แบบสำหรับเธอ.

ที่สำคัญบาร์ฟิลด์รีบพูดกลบเกลื่อนพยายามที่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องและถามว่า"คุณเป็นอย่างไรบ้างการที่พร้อมด้วยสาย CAT สีน้ำตาลซึ่งจากคอกม้าหรือไม่?"ช่วงเวลา

ที่ที่เขาบอกว่าทุกคนตระหนักถึงความผิดพลาดที่.

"หนึ่งจะไม่กล่าวถึงเรื่องนี้ในที่สาธารณะโดยปกติแล้ว"ว่า"โทอย่างเย็นชา "และจากที่ผมได้เห็นตั้งแต่คุณได้รับในบ้านแล้วผมคิดว่าคุณคงไม่ต้องการให้ผม อภิปราย ถึงเรื่องส่วนตัวขนาดเล็กของคุณที่นี่"

ทุกคนไม่เท่านั้นที่สำคัญ,เป็นการเริ่มต้นในการแจ้งเหตุฉุกเฉินในขณะนี้.

"คุณต้องการไปและดูว่าจะทำได้ของคุณพร้อมอาหารมื้อค่ำหรือไม่?""เลดี้เบล็มลีย์รีบ,แม้จะยังอยู่ประมาณสองชั่วโมงก่อนโทของตามปกติอาหารมื้อค่ำ - เวลา.

"ขอบคุณ"โท. "มันเกินไปไม่นานหลังจากชาของฉัน ผมยังไม่อยากตายในท้องขึ้น."

"แมวเก้าชีวิตคุณรู้"เซอร์วิลฟริด.

""อาจเป็น"ตอบว่า"โท"แต่เพียงหนึ่งตับ"

"อย่าให้แมวที่ออกไปและพูดถึงเราในห้องโถงที่!"คุณนายคอร์เน็ตสัญญาณแจ้ง ภาวะ ตื่นตระหนก.

ที่เห็นได้ชัดว่าในขณะนี้ โทได้เดินไปมาได้อย่างอิสระโดยรอบหน้าต่างห้องนอนทั้งหมดที่มีอยู่ในทุกชั่วโมง ผู้ใช้บริการทั้งหมดได้สิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการให้บุคคลอื่นทราบ.

"ทำไมผมไม่เคยมาลงที่นี่?"นางสาวเรสเกอร์ถาม.

โทตอบคำถามของเธอทันที.

"ตามสิ่งที่คุณพูดกับคุณนายคอร์เน็ตเมื่อวานนี้คุณไม่มีอาหาร คุณบอกว่า' blemleys ที่มีคนส่วนใหญ่น่าเบื่อผมรู้ว่าแต่มีอาหารที่ดีเยี่ยม.'"

"ที่ไม่ใช่ความจริง!"นางสาวร้อง.

"คุณนาย กรวยกระดาษใส่อาหารซ้ำแล้วซ้ำอีกคำของคุณเพื่อแวนโทเบอร์มอรีอย่างต่อเนื่อง"แล้วบอกว่า'หญิงคนใดที่จะเดินทางไปได้ทุกที่ที่สำหรับผู้ใช้บริการสี่อาหารกลางวันที่'และเบอร์ตี้กล่าวว่า" - "

โชคดีที่จุดนี้โทสังเกตเห็นแมวคราวสีเหลืองขนาดใหญ่ที่จากบ้านของท่านอธิการที่เดินไปถึงยังตรงไปที่คอกม้าและหายตัวไปผ่านทางหน้าต่างฝรั่งเศสที่เปิดอยู่.

เมื่อนักศึกษาสว่างสดใสของแอปปินไปแล้วทุกคนมองเขาด้วยความโกรธ เขาเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างและมันเป็นงานของเขาจะหยุดมันยิ่งเลวร้ายลงไปกว่านี้.

"ไม่โทไปและสอนแมวตัวอื่นๆในการพูดหรือไม่?"เป็นคำถามแรกที่เขาจะตอบ.

""เป็นไปได้"เขากล่าวว่า"เขาอาจจะสอนให้เพื่อนในแบบที่เป็นกันเองของเขาจากคอกม้าแต่เขาไม่สามารถมีสอนให้เธอมากนักในช่วงเวลาสั้นๆว่า"

"แล้ว"คุณนายแต่อเดเลด"คุณจะเห็นว่าเราจะต้องกำจัดของโทและแมวที่มี เสถียรภาพ ได้ทันที"

""สามีของผมและผมจะชอบมากของโท"เลดี้เบล็มลีย์"แต่ตอนนี้แน่นอนว่าเราจะต้องทำลายเขาเมื่อเป็นไปได้"

"เราสามารถใส่ยาพิษในอาหารของเขา"เซอร์วิลฟริด"และผมจะไปและจมน้ำแมวที่มี เสถียรภาพ ที่ตัวเอง แน่นอนว่าเจ้าของของเธอจะโกรธมากแต่เราจะพูดว่าแมวป่วยทั้งสองและเรากำลังพยายามในการหยุดการเจ็บป่วยจากการกระจาย"

"แต่เรื่องการค้นพบของผม"แอปบิน "ผู้ที่ปีทั้งหมดของการทดลองและทำงานหนัก!"

"คุณสามารถไปและการทดลองในวัวที่ช้างหรือฟาร์มที่สวนสัตว์"คุณนายแต่อเดเลด "พวกเขามีอัจฉริยะเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่ได้มาเคลื่อนตัวไปอย่างเงียบๆเกี่ยวกับห้องนอนของเราและอยู่ใต้เก้าอี้"

นาย แอปบินเป็นความรู้สึกน่าสมเพชแต่ความคิดเห็นของสาธารณชนที่มีต่อเขา ถ้าหากเขาอยู่กับการประท้วงเพียงไม่กี่แห่งของผู้ใช้บริการที่จะยอมรับในการวางยาพิษในอาหารของเขาเกินไป.

อาหารมื้อค่ำในช่วงเย็นที่ไม่ประสบความสำเร็จที่ดีเยี่ยมที่อาจจะเป็น เซอร์วิลฟริดมีช่วงเวลาที่ยากลำบากกับแมวที่มีเจ้าของแล้วพร้อมด้วยของแมว นางสาวเรสเกอร์มองไปที่อาหารที่มันเป็นศัตรูส่วนตัวของเธอและเมวิสเพลลิงแก้แค้นด้วยเงียบอย่างสมบรูณ์แบบ คุณนายเบล็มลีย์ก็พยายามที่จะทำให้การสนทนาไหลแต่ดวงตาของเธออยู่ในช่องประตู แผ่นความร้อนที่ของอาหารมีความพร้อมสำหรับโทที่ประตูอย่างระมัดระวังแต่โทไม่ได้มา.

เมื่อทานอาหารมื้อค่ำอันน่าสยองที่เป็นมากกว่าห้องพักทั้งหมดรอให้กำลังใจในห้องสูบบุหรี่ที่ ที่ร้านเซเว่นอีเลฟเว่นข้าราชการที่ไปนอนออกจากหน้าต่างขนาดเล็กที่อยู่ในห้องเก็บอาหารที่เปิดให้บริการสำหรับโท เลดี้เบล็มลีย์เยี่ยมชมส่วนเตรียมอาหารเป็นประจำแต่ทุกครั้งที่เธอกลับมาพร้อมด้วยมุมมองความสุขบนใบหน้าของเธอ.

ที่สอง O ' clock โคลวิสทำลายความเงียบ.

"เขาไม่กลับมาในคืนนี้"เขากล่าวว่า" "เขาอาจจะอยู่ในสำนักงานหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในขณะนี้บอกทุกอย่างที่เขารู้ว่า"

โคลวิสก็ไปนอนอย่างช้าๆและเป็นหนึ่งเดียวคนอื่นๆที่ตามด้วยตัวอย่างของเขา.

ในช่วงเช้าบรรดาข้าราชการที่บอกว่าโทยังไม่กลับมา.

อาหารเช้าในช่วงเช้าที่เป็นยิ่งกว่าอาหารมื้อค่ำที่ได้รับการ สุดท้ายศพของโทได้รับการนำมาอยู่ คนสวนได้ในพุ่มไม้ จากกัดที่อยู่บนคอของเขาและผมสีเหลืองบนก้ามของเขามันเป็นที่ชัดเจนว่าเขาได้รับการสู้รบกับแมวคราวขนาดใหญ่ออกมาจากบ้านพักบาทหลวง แมวมีขนาดใหญ่กว่าที่ได้รับรางวัล.

โดยช่วงเวลากลางวันผู้ใช้บริการส่วนใหญ่ได้ทางด้านซ้าย หลังทานอาหารมื้อกลางวันเลดี้เบล็มลีย์นั่งลงและได้เขียนจดหมายโกรธเป็นอย่างมากในการเดินที่เกี่ยวกับการสูญเสียของสัตว์เลี้ยงที่มีค่าของเธอ.

โทเป็นนักเรียนประสบความสำเร็จเพียงแห่งเดียวของนายสิบๆ สองสามสัปดาห์ต่อมามีเรื่องหนึ่งในหนังสือพิมพ์ที่เกี่ยวกับช้างซึ่งได้หนีออกจากสวนสัตว์ Dresden และฆ่าชาวอังกฤษที่ได้ทำให้รู้สึกผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ชื่อของชาวอังกฤษที่เป็นหนังสือพิมพ์ที่แตกต่างกันไป"เป็น oppin หรือ eppelin แต่ชื่อแรกที่เป็นคอร์เนเลียส.

""ผมไม่ได้รู้สึกประหลาดใจที่ถูกฆ่าตายเขาแล้ว"ทันที "ถ้าเขากำลังพยายามสอนคำกริยาใน ภาษาอังกฤษ ภาษา เยอรมันไม่เป็นไปตามปกติช้างผู้น่าสงสารที่เขามีอะไรเขาสมควร"


การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: